ბერლინის პაქტი 1940
ბერლინის პაქტი 1940 - ხელშეკრულება აგრესიული სამხედრო კავშირის შესახებ გერმანიას, იტალიასა და იაპონიას შორის; ითვალისწინებდა მსოფლიოს გადანაწილებას ამ სამ იმპერიალისტურ სახელმწიფოს შორის. დაიდო 27 სექტემბერს.
პაქტი ატარებდა აშკარად ექსპანსიონისტურ ხასიათს. იაპონია ცნობდა გერმანიისა და იტალიის ხელმძღვანელობის მისწრაფებას, ევროპაში ახალი წესრიგის დასამყარებლად, მეორე მხრივ, გერმანია და იტალია ცნობდნენ იაპონიის ხელისუფლების მისწრაფებას, დაემყარებინა ახალი წესრიგი დიდ აღმოსავლეთ-აზიურ სივრცეში, პაქტის მონაწილეებმა ვალდებულება აიღეს, ყველა სამხედრო-პოლიტიკური თუ სამეურნეო საშუალებებით დაეჭირათ, ერთმანეთისათვის მხარი, თუკი მოლაპარაკების ერთ-ერთ მონაწილე მხარეს თავს დაესხმოდა რომელიმე ქვეყანა, რომელიც მონაწილეობდა ევროპაში გაჩაღებულ ომსა და ჩინეთ-იაპონიის კონფლიქტში. პაქტი მიმართული იყო სსრკ-ისა და აშშ-ის წინააღმდეგ, თუმცა მასში შენიღბული იყო ის გამალებული მზადება, რომელიც სსრკ-ზე თავდასასხმელად მიმდინარეობდა გერმანიაში. პაქტი მეტყველებდა მასში მონაწილე სახელმწიფოების მისწრაფებაზე ერთობლივად მიეღწიათ ახალი ტერიტორიული მონაპოვრებისათვის. მან ოფიციალურად შემოიტანა მიმოქცევაში ტერმინი „ახალი წესრიგი“. რაც გულისხმობდა გერმანია-იტალია-იაპონიის ძალაუფლების გავრცელებას მთელ მსოფლიოში.
1940 წლის 20 ნოემბერს პაქტს შეუერთდა უნგრეთი, ამავე წლის 23 ნოემბერს – რუმინეთი, ხოლო 1941 წლის 1 მარტს – ბულგარეთიც, მოგვიანებით კი პაქტს შეუერთდნენ; ფინეთი, ესპანეთი, სიამი, ხორვატია, მანჯოუ-გო და ვან ძინვეის ჩინური „მთავრობა“.
II მსოფლიო ომში გერმანიის და მისი მოკავშირეების დამარცხებამ გამოიწვია ბერლინის პაქტის ლიკვიდაცია.
