გამა-ფუნქცია
გამა – ფუნქცია [ Г - ფუნქცია, Г(z)] – მათემატიკური ანალიზის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი სპეციალური (ტრანსცენდენტური) ფუნქცია, რომელიც განაზოგადებს ფაქტორიალის ცნებას: Г(n) = (n-1)! (როცა n∈N). Г- ფუნქცია z -ის კომპლექსური მნიშვნელობისათვის პირველად შემოიტანა ლ. ეილერმა (1729) უსასრულო ნამრავლის სახით:
როცა z -ის ნამდვილი ნაწილი დადაებითია ეილერმა მიიღო ინტეგრალური სახე:
გამა – ფუნქცია აკმაყოფილებს შემდეგ ძირითად თანაფარდობებს:
Г(z+1) = zГ(z); Г(z) · Г(1-z) = 
Г(1/2+z) ∙ Г(1/2-z) = 
Г(z) ∙ Г(z+1/2) = 21-2z ∙ √π ∙ Г(2z).
თუ z<1 და z ≠ 0, -1, -2, . . ., მაშინ 
კერძოდ: Г(1) = 0! = 1; Г(1/2) = √π . Г (n+1) = n! (n = 0, 1, 2, . . . ).
აღნიშვნა Г(z) და სახელწოდება „გამა-ფუნქცია“ შემოთავაზებულია ფრანგი მათემატიკოსის ანდრიან ლეჟანდრის მიერ (1814) გერმანიაში ეს აღნიშვნა დიდხანს არ მიიღეს: ჯერ იყენებდნენ გაუსის აღნიშვნას Π(n-1), შემდეგ ვაიერშტრასმა სხვა შესთავაზა Fc (u) სიტყვებიდან Factorielle von u.
გამა-ფუნქციის საშუალებით გამოისახება განსაზღვრულ ინტეგრალთა, უსასრულო ნამრავლთა და მწკრივთა ჯამების დიდი რაოდენობა. გამა-ფუნქცია მნიშვნელოვან როლს ასრულებს სპეციალურ ფუნქციათა თეორიაში და რიცხვთა ანალიზურ თეორიაში.
