ლიოსი
ლიოსი − (გერმ. löss < losch თავისუფალი, ფხვიერი), თიხოვანი გრუნტის განსაკუთრებული სახე. მშრალ გარემოში ინარჩუნებს შვეულ მდგომარეობას დიდ სიმაღლეზე (400 მ-მდე) და უძლებს საგრძნობ დატვირთვას (2-4 ნ/სმ2), ხოლო დასველების შემთხვევაში სწრაფად იცვლის ფიზიკურ თვისებებს და იძლევა დიდ ჩაჯდომებს, რაც ხშირად ხდება შენობა-ნაგებობის ნგრევის მიზეზი.
ლიოსი გარეგნულად კირქვოვანი, ღია-მოყვითალო ფერის, მაკროფოროვანი ქანია, ძირითადად ფენოვანი სტრუქტურისაა და არ შეიცავს კენჭნარისა და ქვიშის შუა შრეებს. ხასიათდება დაბალი ტენიანობით, დიდი ფორიანობით, წყალში ადვილად ხსნადი მარილებით, კარბონატებით და თაბაშირის ჭარბი შემცველობით. ქ. თბილისში ლიოსისებრი გრუნტის განლაგების რაიონებია ღრმაღელე, ავჭალა, დიდუბე, საბურთალო. საქართველოში გავრცელებული ლიოსისებრი გრუნტების ძირითადი ფიზიკური მახასიათებლებია: სიმკვრივე – 2600-2690 კგ/მ3; მოცულობითი წონა – 1330-2090 კგ/მ3; ფორიანობა – 38-59%; საწყისი ფილტრაციის კოეფიციენტი შვეული მიმართულებით – 0,3∙10–5-0,15∙10–5 სმ/წმ, იგივე ჰორიზონტალური მიმართულებით – 0,1∙10–5-0,8∙10–6 სმ/წმ, დარღვეული გრუნტებისათვის კი – 0,4∙10–6-0,6∙10–6 სმ/წმ.
