ვარაზ-ბაქარი მირდატის ძე
ვარაზ-ბაქარი - ქართლის მეფე IV საუკუნის 70-80-იან წლებში – ლეონტი მროველის „ცხოვრება ქართველთა მეფეთა“-ს თანახმად. იყო „კაცი ურწმუნო და მოძულე სჯულისა“, რომელიც უომრად დამორჩილდა ირანელ ერისმთავარს. ირანს დაუთმო რანი და მოვაკან. იკისრა ხარკის გადახდა. ამის შემდეგ მას „ანუდგნენ კლარჯნი და მიერთნეს ბერძენთა“.
ვარაზ-ბაკური – ქართლის მეფე „მოქცევაჲ ქართლისაჲ“-ს მიხედვით. მის დროს ქართლში მოვიდა ირანელი პიტიახში და ქართლი დახარკა.
ასფაგური - ქართლის მეფე ამიანე მარცვლინეს ცნობით. 368 წ. ქართლის ტახტზე ბიზანტიელების მხარდაჭერით ასული საურმაგი, ირანის შაჰის შაბურ II-ის დახმარებით გააძევა და გამეფდა, მაგრამ საურმაგი ბიზანტიელთა ჯარით შემოვიდა ქართლში. როდესაც იგი მდინარე მტკვარს მიუახლოვდა, ასფაგურმა, როგორც ნათესავმა, ხელისუფლების გაყოფა შესთავაზა. ბიზანტიის იმპერატორი ამ შეთანხმებას დათანხმდა. 390 წ. ქართლი შუაზე გაყო, რის შედეგადაც ორმეფობა (ორმეფობის ფაქტი ქართულ წყაროებში არ დასტურდება) დამკვიდრდა.
ვარაზ-ბაქარ მირდატის ძის მეფობის დათარიღება:
- ვახუშტი ბატონიშვილი 379-393 წ;
- გ. მელიქიშვილი IV საუკუნე 60-70 წ;
- ლ. ნ. ჯანაშია IV საუკუნის II ნახევარი;
- ვ. გოილაძე 368/9-382/3 წ.
ვარაზ-ბაქარს ორი ცოლი ჰყავდა. ორივე მირიან მეფის შვილიშვილის შვილები იყვნენ: ერთი რევის შვილიშვილი იყო, რომლისგანაც შეეძინა პეტრე-იბერი, შემდეგ კიდევ ორი ვაჟი მირდატი და თრდატი. მეორე ცოლი იყო მირიან მეფის ასულის შვილიშვილი პეროზ მეფისაგან. მისგან ვარაზ-ბაქარს ჰყავდა ერთადერთი ვაჟი - ფარსმანი.
