ვიოლინო
(→წყარო) |
|||
| (ერთი მომხმარებლის 6 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
[[ფაილი:Violino.jpg|thumb|200პქ|ვიოლინო]] | [[ფაილი:Violino.jpg|thumb|200პქ|ვიოლინო]] | ||
| − | '''ვიოლინო''' - (იტალ. violino) სიმებიან-ხემიანი მუსიკალური საკრავი. ვიოლინოს ოჯახის (ვიოლინო, ალტი, ჩელო, კონტრაბასი) ყველაზე მაღალრეგისტრიანი საკრავი. | + | '''ვიოლინო''' - (იტალ. violino) [[სიმებიანი საკრავები|სიმებიან-ხემიანი მუსიკალური საკრავი]]. ვიოლინოს ოჯახის (ვიოლინო, [[ალტი (ხემიანი საკრავი)|ალტი]], [[ჩელო]], კონტრაბასი) ყველაზე მაღალრეგისტრიანი საკრავი. |
| − | ვიოლინოს აქვს კვინტაზე აწყობილი 4 სიმი. დაკვრისას შემსრულებელს მხარზე უდევს. | + | ვიოლინოს აქვს კვინტაზე აწყობილი 4 [[სიმი (მუსიკა)|სიმი]]. დაკვრისას შემსრულებელს მხარზე უდევს. [[დიაპაზონი (მუსიკა)|დიაპაზონი]]ა მცირე ოქტავის [[სოლი (მუსიკალური ბგერა)|სოლ]]-იდან მეოთხე [[ოქტავა|ოქტავის]] [[დო (მუსიკალური ბგერა)|დო]]-მდე. სიგრძე 600 მმ. პედაგოგიურ პრაქტიკაში იხმარება უფრო მცირე ზომის ვიოლინოებიც. ვიოლინო ხმას გამოსცემს [[ხემი]]ს [[სიმი (მუსიკა)|სიმზე]] გასმით (ზოგჯერ ფლაჟოლეტით და პიციკატოთი). |
| − | ვიოლინოს კლასიკური ტიპი ჩამოყალიბდა XV-XVI სს-ში იტალიასა და საფრანგეთში. XVI–XVIII სს. იტალიაში შეიქმნა ვიოლინოს ოსტატთა უდიდესი სკოლა (გ. და სალო, ჯ. მაჯინი, ა. და ნ. [[ამატები]], ჯ. [[გვარნერები|გვარნერი]], ა. სტრადივარიუსი და სხვა). იტალიელმა ოსტატებმა საბოლოოდ ჩამოაყალიბეს საკრავის კონსტრუქცია და გამოიმუშავეს ბგერის სპეციფიკური სავიოლინო ტემბრი. XVII-XVIII სს-ის იტალიური ვიოლინო დღემდე საშემსრულებლო სრულყოფილების ნიმუშია. XVII–XVIII სს. საკრავიერი მუსიკის ახალი ჟანრები – სოლო სონატა და სოლო კონცერტი თავდაპირველად წარმოიშვა როგორც სავიოლინო მუსიკის ჟანრები. ვიოლინოს ოჯახის საკრავებმა XVIII ს-ში საფუძველი შეუქმნეს კლასიკურ სიმფონიურ | + | ვიოლინოს კლასიკური ტიპი ჩამოყალიბდა XV-XVI სს-ში [[იტალია|იტალიასა]] და [[საფრანგეთი|საფრანგეთში]]. XVI–XVIII სს. იტალიაში შეიქმნა ვიოლინოს ოსტატთა უდიდესი სკოლა (გ. და სალო, ჯ. მაჯინი, ა. და ნ. [[ამატები]], ჯ. [[გვარნერები|გვარნერი]], ა. სტრადივარიუსი და სხვა). იტალიელმა ოსტატებმა საბოლოოდ ჩამოაყალიბეს საკრავის კონსტრუქცია და გამოიმუშავეს [[ბგერა|ბგერის]] სპეციფიკური სავიოლინო [[ტემბრი]]. XVII-XVIII სს-ის იტალიური ვიოლინო დღემდე საშემსრულებლო სრულყოფილების ნიმუშია. XVII–XVIII სს. საკრავიერი მუსიკის ახალი ჟანრები – [[სოლო]] სონატა და სოლო კონცერტი თავდაპირველად წარმოიშვა როგორც სავიოლინო მუსიკის ჟანრები. |
| + | |||
| + | ვიოლინოს ოჯახის საკრავებმა XVIII ს-ში საფუძველი შეუქმნეს კლასიკურ [[სიმფონიური ორკესტრი|სიმფონიურ ორკესტრს]]ა და სიმებიან [[ანსამბლი|ანსამბლებს]]. ვიოლინოსთვის დაწერილია მრავალი კლასიკური ნაწარმოები, მათ შორის: მოცარტის, [[ბეთჰოვენი ლუდვიგ ვან|ბეთჰოვენის]], მენდელსონის, [[ბრამსი იოჰანეს|ბრამსის]], ჩაიკოვსკის, სიბელიუსის, [[გლაზუნოვი ალექსანდრე|გლაზუნოვის]], შოსტაკოვიჩის, ხაჩატურიანის და სხვ. სავიოლინო კონცერტები. [[საქართველო|საქართველოში]] – ა. მაჭავარიანის, [[თაქთაქიშვილი ოთარ|ო. თაქთაქიშვილი]]ს, ს. ცინცაძის, ფ. ღლონტის და სხვა კონცერტები. | ||
| ხაზი 13: | ხაზი 15: | ||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
| − | მუსიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი | + | [[მუსიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი]] |
[[კატეგორია:მუსიკალური საკრავები]] | [[კატეგორია:მუსიკალური საკრავები]] | ||
[[კატეგორია:სიმებიანი საკრავები]] | [[კატეგორია:სიმებიანი საკრავები]] | ||
[[კატეგორია:ხემიანი საკრავები]] | [[კატეგორია:ხემიანი საკრავები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 11:19, 19 ივნისი 2023 მდგომარეობით
ვიოლინო - (იტალ. violino) სიმებიან-ხემიანი მუსიკალური საკრავი. ვიოლინოს ოჯახის (ვიოლინო, ალტი, ჩელო, კონტრაბასი) ყველაზე მაღალრეგისტრიანი საკრავი.
ვიოლინოს აქვს კვინტაზე აწყობილი 4 სიმი. დაკვრისას შემსრულებელს მხარზე უდევს. დიაპაზონია მცირე ოქტავის სოლ-იდან მეოთხე ოქტავის დო-მდე. სიგრძე 600 მმ. პედაგოგიურ პრაქტიკაში იხმარება უფრო მცირე ზომის ვიოლინოებიც. ვიოლინო ხმას გამოსცემს ხემის სიმზე გასმით (ზოგჯერ ფლაჟოლეტით და პიციკატოთი).
ვიოლინოს კლასიკური ტიპი ჩამოყალიბდა XV-XVI სს-ში იტალიასა და საფრანგეთში. XVI–XVIII სს. იტალიაში შეიქმნა ვიოლინოს ოსტატთა უდიდესი სკოლა (გ. და სალო, ჯ. მაჯინი, ა. და ნ. ამატები, ჯ. გვარნერი, ა. სტრადივარიუსი და სხვა). იტალიელმა ოსტატებმა საბოლოოდ ჩამოაყალიბეს საკრავის კონსტრუქცია და გამოიმუშავეს ბგერის სპეციფიკური სავიოლინო ტემბრი. XVII-XVIII სს-ის იტალიური ვიოლინო დღემდე საშემსრულებლო სრულყოფილების ნიმუშია. XVII–XVIII სს. საკრავიერი მუსიკის ახალი ჟანრები – სოლო სონატა და სოლო კონცერტი თავდაპირველად წარმოიშვა როგორც სავიოლინო მუსიკის ჟანრები.
ვიოლინოს ოჯახის საკრავებმა XVIII ს-ში საფუძველი შეუქმნეს კლასიკურ სიმფონიურ ორკესტრსა და სიმებიან ანსამბლებს. ვიოლინოსთვის დაწერილია მრავალი კლასიკური ნაწარმოები, მათ შორის: მოცარტის, ბეთჰოვენის, მენდელსონის, ბრამსის, ჩაიკოვსკის, სიბელიუსის, გლაზუნოვის, შოსტაკოვიჩის, ხაჩატურიანის და სხვ. სავიოლინო კონცერტები. საქართველოში – ა. მაჭავარიანის, ო. თაქთაქიშვილის, ს. ცინცაძის, ფ. ღლონტის და სხვა კონცერტები.
