ვახტანგოვი ევგენი
NPLG Wiki Dictionaries გვერდიდან
(სხვაობა ვერსიებს შორის)
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „ვახტანგოვი ევგენი“ გადაიტანა გვერდზე „ევგენი ვახტანგოვი“) |
|||
| (ერთი მომხმარებლის ერთი შუალედური ვერსია არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| + | [[ფაილი:Evgeni vaxtangovi.JPG|thumb|120პქ|ევგენი ვახტანგოვი]] | ||
'''ევგენი ვახტანგოვი''' – (1883-1922), [[რუსეთი|რუსეთში]] მოღვაწე (დაიბადა რუსულ-სომხურ ოჯახში) რეჟისორი, მსახიობი. 1911 წლიდან მოღვაწეობა დაიწყო მოსკოვის სამხატვრო თეატრში. გახდა [[სტანისლავსკი კონსტანტინ|სტანისლავსკი]]ს მოწაფე. მისი შესრულება გამოირჩეოდა ფსიქოლოგიური სიღრმით, დახასიათების სიზუსტით და სიმახვილით, გარეგნული ნახაზის გრაფიკული დამუშავებით, ფორმის გამოკვეთილობით. მან [[გროტესკი]] გამოიყენა როგორც [[პერსონაჟი]]ს დახასიათების უმძლავრესი საშუალება. როლის შექმნის პროცესში უდიდეს მნიშვნელობას ანიჭებდა [[ჟესტი|ჟესტს]]. ყოველივე ეს ნათლად აისახა მის ბოლო ნამუშევარში „პრინცესა ტურანდოტი“, რომელიც დღემდე შემორჩენილია მისივე სახელობის მოსკოვის თეატრში, როგორც მემორიალური სპექტაკლი. გაზარდა მსახიობების მთელი პლეადა. | '''ევგენი ვახტანგოვი''' – (1883-1922), [[რუსეთი|რუსეთში]] მოღვაწე (დაიბადა რუსულ-სომხურ ოჯახში) რეჟისორი, მსახიობი. 1911 წლიდან მოღვაწეობა დაიწყო მოსკოვის სამხატვრო თეატრში. გახდა [[სტანისლავსკი კონსტანტინ|სტანისლავსკი]]ს მოწაფე. მისი შესრულება გამოირჩეოდა ფსიქოლოგიური სიღრმით, დახასიათების სიზუსტით და სიმახვილით, გარეგნული ნახაზის გრაფიკული დამუშავებით, ფორმის გამოკვეთილობით. მან [[გროტესკი]] გამოიყენა როგორც [[პერსონაჟი]]ს დახასიათების უმძლავრესი საშუალება. როლის შექმნის პროცესში უდიდეს მნიშვნელობას ანიჭებდა [[ჟესტი|ჟესტს]]. ყოველივე ეს ნათლად აისახა მის ბოლო ნამუშევარში „პრინცესა ტურანდოტი“, რომელიც დღემდე შემორჩენილია მისივე სახელობის მოსკოვის თეატრში, როგორც მემორიალური სპექტაკლი. გაზარდა მსახიობების მთელი პლეადა. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
მიმდინარე ცვლილება 16:24, 30 მაისი 2023 მდგომარეობით
ევგენი ვახტანგოვი – (1883-1922), რუსეთში მოღვაწე (დაიბადა რუსულ-სომხურ ოჯახში) რეჟისორი, მსახიობი. 1911 წლიდან მოღვაწეობა დაიწყო მოსკოვის სამხატვრო თეატრში. გახდა სტანისლავსკის მოწაფე. მისი შესრულება გამოირჩეოდა ფსიქოლოგიური სიღრმით, დახასიათების სიზუსტით და სიმახვილით, გარეგნული ნახაზის გრაფიკული დამუშავებით, ფორმის გამოკვეთილობით. მან გროტესკი გამოიყენა როგორც პერსონაჟის დახასიათების უმძლავრესი საშუალება. როლის შექმნის პროცესში უდიდეს მნიშვნელობას ანიჭებდა ჟესტს. ყოველივე ეს ნათლად აისახა მის ბოლო ნამუშევარში „პრინცესა ტურანდოტი“, რომელიც დღემდე შემორჩენილია მისივე სახელობის მოსკოვის თეატრში, როგორც მემორიალური სპექტაკლი. გაზარდა მსახიობების მთელი პლეადა.
