საერთაშორისო დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტა
| (2 მომხმარებლების 2 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''საერთაშორისო დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტა''' – [[საერთაშორისო სამართალი|საერთაშორისო სამართლის]] ერთ-ერთი ძირითადი პრინციპი, რომლის შესაბამისად სახელმწიფოებს შორის უთანხმოებები და დავა უნდა წყდებოდეს მხოლოდ მშვიდობიანი საშუალებებით. პრინციპი ავალდებულებს ყველა სახელმწიფოს უთანხმოებების ან დავის წარმოშობისას არ მიმართოს ძალას და ძალის გამოყენების მუქარას. თავი შეიკავოს ყოველგვარი მოქმედებისგან, რომელმაც შეიძლება გაამწვავოს ვითარება. | + | '''საერთაშორისო დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტა''' – [[საერთაშორისო სამართალი|საერთაშორისო სამართლის]] ერთ-ერთი ძირითადი პრინციპი, რომლის შესაბამისად [[სახელმწიფო|სახელმწიფოებს]] შორის უთანხმოებები და დავა უნდა წყდებოდეს მხოლოდ მშვიდობიანი საშუალებებით. პრინციპი ავალდებულებს ყველა სახელმწიფოს უთანხმოებების ან დავის წარმოშობისას არ მიმართოს ძალას და ძალის გამოყენების მუქარას. თავი შეიკავოს ყოველგვარი მოქმედებისგან, რომელმაც შეიძლება გაამწვავოს ვითარება. |
| − | საერთაშორისო დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტის პრინციპი პირველად ჩამოყალიბდა პარიზის 1928 წლის ხელშეკრულებაში, რომელიც ითვალისწინებდა | + | საერთაშორისო დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტის პრინციპი პირველად ჩამოყალიბდა პარიზის 1928 წლის ხელშეკრულებაში, რომელიც ითვალისწინებდა საშინაო და საერთაშორისო [[კონფლიქტი|კონფლიქტების]] მოგვარებისას უარის თქმას [[იარაღი (იურიდიული)|იარაღის]] გამოყენებაზე. [[ომი]]ს შემდგომ პერიოდში ეს პრინციპი დამკვიდრდა [[გაერო]]ს წესდებით. გაეროს წესდების შესაბამისად, სახელმწიფოებს შორის მეგობრობის, ურთიერთობის და თანამშრომლობის შესახებ საერთაშორისო სამართლის პრინციპების დეკლარაციით; ევროპის უსაფრთხოების და თანამშრომლობის თათბირის დოკუმენტებით. გაეროს მანილის (1982) დეკლარაციით საერთაშორისო დავის გადაჭრა უნდა ეფუძვნებოდეს სახელმწიფოების სუვენერულ თანასწორობას და მათ უფლებას, თავისუფლად აირჩიონ დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტის საშუალებები. მათ განეკუთვნება: მხარეებს შორის მოლაპარაკებები, კონსულტაციები, გამოკვლევა, შერიგება, კეთილი მომსახურება, შუამავლობა, საერთაშორისო არბიტრაჟი, სასამართლო გარჩევა. |
| − | საშინაო და საერთაშორისო კონფლიქტების მოგვარებისას უარის თქმას იარაღის გამოყენებაზე. [[ომი]]ს შემდგომ პერიოდში ეს პრინციპი დამკვიდრდა [[გაერო]]ს წესდებით. გაეროს წესდების შესაბამისად, სახელმწიფოებს შორის მეგობრობის, ურთიერთობის და თანამშრომლობის შესახებ საერთაშორისო | + | |
| − | სამართლის პრინციპების დეკლარაციით; ევროპის უსაფრთხოების და თანამშრომლობის თათბირის დოკუმენტებით. გაეროს მანილის (1982) დეკლარაციით საერთაშორისო დავის გადაჭრა უნდა ეფუძვნებოდეს სახელმწიფოების სუვენერულ თანასწორობას და მათ უფლებას, თავისუფლად აირჩიონ დავის | + | |
| − | მშვიდობიანი გადაწყვეტის საშუალებები. მათ განეკუთვნება: მხარეებს შორის მოლაპარაკებები, კონსულტაციები, გამოკვლევა, შერიგება, კეთილი მომსახურება, შუამავლობა, საერთაშორისო არბიტრაჟი, სასამართლო გარჩევა. | + | |
==წყარო== | ==წყარო== | ||
| − | ქართული სამხედრო ენციკლოპედიური ლექსიკონი | + | [[ქართული სამხედრო ენციკლოპედიური ლექსიკონი]] |
| − | [[კატეგორია: | + | [[კატეგორია:საერთაშორისო სამართალი]] |
| + | [[კატეგორია:პოლიტიკური ტერმინები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 12:57, 21 ნოემბერი 2018 მდგომარეობით
საერთაშორისო დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტა – საერთაშორისო სამართლის ერთ-ერთი ძირითადი პრინციპი, რომლის შესაბამისად სახელმწიფოებს შორის უთანხმოებები და დავა უნდა წყდებოდეს მხოლოდ მშვიდობიანი საშუალებებით. პრინციპი ავალდებულებს ყველა სახელმწიფოს უთანხმოებების ან დავის წარმოშობისას არ მიმართოს ძალას და ძალის გამოყენების მუქარას. თავი შეიკავოს ყოველგვარი მოქმედებისგან, რომელმაც შეიძლება გაამწვავოს ვითარება.
საერთაშორისო დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტის პრინციპი პირველად ჩამოყალიბდა პარიზის 1928 წლის ხელშეკრულებაში, რომელიც ითვალისწინებდა საშინაო და საერთაშორისო კონფლიქტების მოგვარებისას უარის თქმას იარაღის გამოყენებაზე. ომის შემდგომ პერიოდში ეს პრინციპი დამკვიდრდა გაეროს წესდებით. გაეროს წესდების შესაბამისად, სახელმწიფოებს შორის მეგობრობის, ურთიერთობის და თანამშრომლობის შესახებ საერთაშორისო სამართლის პრინციპების დეკლარაციით; ევროპის უსაფრთხოების და თანამშრომლობის თათბირის დოკუმენტებით. გაეროს მანილის (1982) დეკლარაციით საერთაშორისო დავის გადაჭრა უნდა ეფუძვნებოდეს სახელმწიფოების სუვენერულ თანასწორობას და მათ უფლებას, თავისუფლად აირჩიონ დავის მშვიდობიანი გადაწყვეტის საშუალებები. მათ განეკუთვნება: მხარეებს შორის მოლაპარაკებები, კონსულტაციები, გამოკვლევა, შერიგება, კეთილი მომსახურება, შუამავლობა, საერთაშორისო არბიტრაჟი, სასამართლო გარჩევა.
