ხალხური სახიობა (ძველი ქართული თეატრის სახე) – გამოხატავდა გლეხების ოცნება-იმედებს და დასცინოდა ღვთისმსახურთ. თეატრი ქმნიდა ღორმუცელა უსაქმურის სახეს – ავხორცი ბერისა და ხუცესის სახეს, ეკლესია თავის მხრივ ცდილობდა აღეკვეთა ხალხური სახიობა, ზოგიერთ შემთხვევაში კი „გაექრისტიანებინა“ იგი.
წყარო
ხელოვნების განმარტებითი ლექსიკონი