განაწილების თეორიები
განაწილების თეორიები - (distribution theories), თეორიები, რომლებიც ხსნიან ეროვნული შემოსავლის განაწილების მექანიზმს კერძო პირებსა და ეკონომიკურ ჯგუფებს შორის. განასხვავებენ შემოსავლის ფუნქციონალურ განაწილებას, რაც გულისხმობს ეროვნული პროდუქტის განაწილებას წარმოების ფაქტორების (მიწა, შრომა, კაპიტალი) მესაკუთრეებს შორის და პირადი შემოსავლის განაწილებას, რომლის შესწავლისას ეკონომისტები იკვლევენ ინდივიდუალური შემოსავლების განმსაზღვრელ ფაქტორებს, იმ ფაქტორებისგან დამოუკიდებლად, რომელთა დახმარებითაც ეს შემოსავლები იქნა მიღებული. კლასიკური სკოლის წარმომადგენლები (განსაკუთრებით დ. რიკარდო) შემოსავლების ფუნქციონალური განაწილების განხილვისას ხაზს უსვამდნენ ანტაგონისტურ დამოკიდებულებას კაპიტალზე მოგების ნორმასა და ფიქსირებულ ხელფასს შორის, რომელიც განისაზღვრება საცხოვრებელი მინიმუმით, მოსახლეობის ზრდითა და ზღვრული შრომის მწარმოებლურობით. ზღვრული მწარმოებლურობის დოქტრინა განავითარა ნეოკლასიკურმა სკოლამ, რომელშიც წარმოების ფაქტორების ფასი განისაზღვრება მოთხოვნისა და მიწოდების ურთიერთზემოქმედებით. კ. მარქსის განაწილების თეორია ეყრდნობა კლასობრივი ბრძოლის, ტექნიკური პროგრესის, მოსახლეობის ზრდის, მუშათა ორგანიზებულობისა და კაპიტალისტური წარმოების ახალ სფეროებში შეღწევის ურთიერთდამოკიდებულებას. განაწილების ნეოკეინზიანური მოდელი დაკავშირებულია მ. კალეცკის, ჯ. რობინსონის, ნ. კალდორისა და სხვა მეცნიერთა თეორიებთან, აკეთებენ საბაზრო სტრუქტურების როლზე, მუშათა ორგანიზებასა და მოთხოვნის განმსაზღვრელ ფაქტორებზე მაკროეკონომიკურ მოდელებში. რომლებიც აქცენტს აკეთებენ საბაზრო სტრუქტურების როლზე, მუშათა ორგანიზებასა და მოთხოვნის განმსაზღვრელ ფაქტორებზე მაკროეკონომიკურ მოდელებში.
