ამილახორი ავთანდილ (II)
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „ავთანდილ (II) ამილახორი“ გადაიტანა გვერდზე „[[ამილახორი ავთანდილ (II...) |
(→წყარო) |
||
(ერთი მომხმარებლის 8 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
− | '''ამილახორი გივი (II)''' - ოსმალობის პერიოდში ქართლის სანჯაყის გამგებელი, 1741 წ-დან | + | '''ამილახორი გივი (II)''' - ოსმალობის პერიოდში ქართლის სანჯაყის გამგებელი, 1741 წ-დან [[ქართლი]]ს ვექილი; 1745 წ-დან ირანის გვარდიის [[ყულარაღასი]], მაზანდარანისა და გულისტანის პროვინციების მმართველი, 1749 წ-დან ზემო ქართლის [[სადროშო|სადროშოს]] [[სარდალი]] და გორის [[მოურავი]]; |
− | პოლიტიკურ ასპარეზზე ჩანს 1722 წლიდან; 1727 წ. ოსმალების მიერ დაინიშნა ზემო ქართლის სანჯაყის გამგებლად, გადაარჩინა თბილისის სიონი ოსმალთაგან დანგრევას; 1734-1735 წწ. ნადირ-შაჰთან ერთად ებრძოდა ოსმალებს; 1737 წ. გორიდან განდევნა ოსმალები; 1736 წ. სათავეში ჩაუდგა ანტიირანულ აჯანყებას (შანშე [[ქსნის ერისთავი|ქსნის ერისთავთან]] და ვახუშტი აბაშიძესთან ერთად); 1737 წ. ავღანეთში იბრძოდა ირანის სამხედრო ძალების შემადგენლობაში; 1741 წ. დაინიშნა ქართლის ვექილად, დაუმტკიცდა [[ამილახვარი|ამილახვრობა]] და ქსნის ერისთავობა; 1742 წ-იდან ისევ ირანელთა წინააღმდეგ აჯანყების წინამძღოლია; 1745 წ. თეიმურაზ II-მ გააგზავნა ირანში, სადაც მიიღო ისლამი (ეწოდა შაჰყული-ხანი) და გახდა ირანის გვარდიის ყულარაღასი, მაზანდარანისა და გულისტანის პროვინციების მმართველი; 1749 წ. სხვა [[ქართველები|ქართველებთან]] ერთად ხელში ჩაიგდო შაჰის საგანძური და [[საქართველო|საქართველოში]] დაბრუნდა. ამის შემდეგ დარჩა [[თბილისი|თბილისში]] და მიიღო თბილისის მოურავობა. ეწეოდა აღმშენებლობით საქმიანობას, ფინანსურ და სამხედრო დახამრებას უწევდა თეიმურაზ II-სა და ერეკლე II-ს. | + | პოლიტიკურ ასპარეზზე ჩანს 1722 წლიდან; 1727 წ. ოსმალების მიერ დაინიშნა ზემო ქართლის სანჯაყის გამგებლად, გადაარჩინა თბილისის სიონი ოსმალთაგან დანგრევას; 1734-1735 წწ. [[ნადირ-შაჰი|ნადირ-შაჰთან]] ერთად ებრძოდა ოსმალებს; 1737 წ. გორიდან განდევნა ოსმალები; 1736 წ. სათავეში ჩაუდგა ანტიირანულ აჯანყებას (შანშე [[ქსნის ერისთავი|ქსნის ერისთავთან]] და ვახუშტი აბაშიძესთან ერთად); 1737 წ. ავღანეთში იბრძოდა [[ირანი|ირანის]] სამხედრო [[ძალები|ძალების]] შემადგენლობაში; 1741 წ. დაინიშნა ქართლის ვექილად, დაუმტკიცდა [[ამილახვარი|ამილახვრობა]] და ქსნის ერისთავობა; 1742 წ-იდან ისევ ირანელთა წინააღმდეგ აჯანყების წინამძღოლია; 1745 წ. [[თეიმურაზ II|თეიმურაზ II-მ]] გააგზავნა ირანში, სადაც მიიღო [[ისლამი]] (ეწოდა შაჰყული-ხანი) და გახდა ირანის [[გვარდია|გვარდიის]] ყულარაღასი, მაზანდარანისა და გულისტანის პროვინციების მმართველი; 1749 წ. სხვა [[ქართველები|ქართველებთან]] ერთად ხელში ჩაიგდო შაჰის საგანძური და [[საქართველო|საქართველოში]] დაბრუნდა. ამის შემდეგ დარჩა [[თბილისი|თბილისში]] და მიიღო თბილისის [[მოურავი|მოურავობა]]. ეწეოდა აღმშენებლობით საქმიანობას, ფინანსურ და სამხედრო დახამრებას უწევდა თეიმურაზ II-სა და ერეკლე II-ს. |
==წყაროები და ლიტერატურა== | ==წყაროები და ლიტერატურა== | ||
− | ვახუშტი 1973: 450, 452, 458, 460, 465, 501, 600, 631; სეხნია ჩხეიძე 1913: 49; პაპუნა ორბელიანი 1981: 46-50, 52, 55-64, 66-73, 90-98.149-154; ქსოის 1984: 45; ხეც: Sd-1903, Hd-9703; სეა, 1448-769; ხეც, Qd-8925; სეა: 1461-3/133, 1448-5032, 1449-285; ხეც: Hd-2127, Hd-2134; გსიემ 4640-147/185; სეა, 1450-45/132; ხეც: Hd-2127, Hd-2134; ქიქოძე 1963: 111-112; სინ 1973: 448, 453-454, 602-603; ლომიძე 2007: 127-149. | + | * ვახუშტი 1973: 450, 452, 458, 460, 465, 501, 600, 631; |
+ | * სეხნია ჩხეიძე 1913: 49; | ||
+ | * პაპუნა ორბელიანი 1981: 46-50, 52, 55-64, 66-73, 90-98.149-154; | ||
+ | * ქსოის 1984: 45; | ||
+ | * ხეც: Sd-1903, Hd-9703; | ||
+ | * სეა, 1448-769; | ||
+ | * ხეც, Qd-8925; | ||
+ | * სეა: 1461-3/133, 1448-5032, 1449-285; | ||
+ | * ხეც: Hd-2127, Hd-2134; გსიემ 4640-147/185; | ||
+ | * სეა, 1450-45/132; | ||
+ | * ხეც: Hd-2127, Hd-2134; | ||
+ | * ქიქოძე 1963: 111-112; | ||
+ | * სინ 1973: 448, 453-454, 602-603; | ||
+ | * ლომიძე 2007: 127-149. | ||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
− | ცენტრალური და ადგილობრივი სამოხელეო წყობა შუა საუკუნეების საქართველოში | + | [[ცენტრალური და ადგილობრივი სამოხელეო წყობა შუა საუკუნეების საქართველოში]] |
[[კატეგორია:მოურავები]] | [[კატეგორია:მოურავები]] | ||
[[კატეგორია:გორის მოურავები]] | [[კატეგორია:გორის მოურავები]] | ||
[[კატეგორია:თბილისის მოურავები]] | [[კატეგორია:თბილისის მოურავები]] | ||
[[კატეგორია:ცხრაზმისხევის ერისთავები]] | [[კატეგორია:ცხრაზმისხევის ერისთავები]] | ||
− | [[კატეგორია: | + | [[კატეგორია:ერისთავები]] |
+ | [[კატეგორია:ყულარაღასები]] | ||
+ | [[კატეგორია:ამილახვრები]] |
მიმდინარე ცვლილება 13:49, 1 ივლისი 2024 მდგომარეობით
ამილახორი გივი (II) - ოსმალობის პერიოდში ქართლის სანჯაყის გამგებელი, 1741 წ-დან ქართლის ვექილი; 1745 წ-დან ირანის გვარდიის ყულარაღასი, მაზანდარანისა და გულისტანის პროვინციების მმართველი, 1749 წ-დან ზემო ქართლის სადროშოს სარდალი და გორის მოურავი;
პოლიტიკურ ასპარეზზე ჩანს 1722 წლიდან; 1727 წ. ოსმალების მიერ დაინიშნა ზემო ქართლის სანჯაყის გამგებლად, გადაარჩინა თბილისის სიონი ოსმალთაგან დანგრევას; 1734-1735 წწ. ნადირ-შაჰთან ერთად ებრძოდა ოსმალებს; 1737 წ. გორიდან განდევნა ოსმალები; 1736 წ. სათავეში ჩაუდგა ანტიირანულ აჯანყებას (შანშე ქსნის ერისთავთან და ვახუშტი აბაშიძესთან ერთად); 1737 წ. ავღანეთში იბრძოდა ირანის სამხედრო ძალების შემადგენლობაში; 1741 წ. დაინიშნა ქართლის ვექილად, დაუმტკიცდა ამილახვრობა და ქსნის ერისთავობა; 1742 წ-იდან ისევ ირანელთა წინააღმდეგ აჯანყების წინამძღოლია; 1745 წ. თეიმურაზ II-მ გააგზავნა ირანში, სადაც მიიღო ისლამი (ეწოდა შაჰყული-ხანი) და გახდა ირანის გვარდიის ყულარაღასი, მაზანდარანისა და გულისტანის პროვინციების მმართველი; 1749 წ. სხვა ქართველებთან ერთად ხელში ჩაიგდო შაჰის საგანძური და საქართველოში დაბრუნდა. ამის შემდეგ დარჩა თბილისში და მიიღო თბილისის მოურავობა. ეწეოდა აღმშენებლობით საქმიანობას, ფინანსურ და სამხედრო დახამრებას უწევდა თეიმურაზ II-სა და ერეკლე II-ს.
[რედაქტირება] წყაროები და ლიტერატურა
- ვახუშტი 1973: 450, 452, 458, 460, 465, 501, 600, 631;
- სეხნია ჩხეიძე 1913: 49;
- პაპუნა ორბელიანი 1981: 46-50, 52, 55-64, 66-73, 90-98.149-154;
- ქსოის 1984: 45;
- ხეც: Sd-1903, Hd-9703;
- სეა, 1448-769;
- ხეც, Qd-8925;
- სეა: 1461-3/133, 1448-5032, 1449-285;
- ხეც: Hd-2127, Hd-2134; გსიემ 4640-147/185;
- სეა, 1450-45/132;
- ხეც: Hd-2127, Hd-2134;
- ქიქოძე 1963: 111-112;
- სინ 1973: 448, 453-454, 602-603;
- ლომიძე 2007: 127-149.
[რედაქტირება] წყარო
ცენტრალური და ადგილობრივი სამოხელეო წყობა შუა საუკუნეების საქართველოში