დადიანი მამია (II)
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „დადიანი მამია (II)“ გადაიტანა გვერდზე „მამია (II) დადიანი“ გადამის...) |
|||
| (ერთი მომხმარებლის 4 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''მამია (II) დადიანი''' - ძე [[ვამიყ (I) დადიანი|ვამიყ (I) დადიანისა]]; [[ოდიშის ერისთავი]] 1396-1414 წწ-ში. ოდიშში მისი [[ერისთავი|ერისთაობის]] დასაწყის წლებში აღმოსავლეთ [[საქართველო|საქართველოს]] თემურ-ლენგის შემოსევები არყევდა. ამ მდგომარეობით კვლავ უსარგებლიათ დასავლურ-ქართული სამეფოს აღმდგენის მსურველთ. | + | '''მამია (II) დადიანი''' - ძე [[ვამიყ (I) დადიანი|ვამიყ (I) დადიანისა]]; [[ოდიშის ერისთავი]] 1396-1414 წწ-ში. ოდიშში მისი [[ერისთავი|ერისთაობის]] დასაწყის წლებში აღმოსავლეთ [[საქართველო|საქართველოს]] თემურ-ლენგის შემოსევები არყევდა. ამ მდგომარეობით კვლავ უსარგებლიათ დასავლურ-ქართული სამეფოს აღმდგენის მსურველთ. [[ვახუშტი ბატონიშვილი|ვახუშტი]]ს ცნობით, ამჯერად დასავლეთ საქართველოში გამეფება უცდია დიმიტრი ერისთავს, კონსტანტინეს (შემდგომში კონსტანტინე I (1407-1412) ძმისწულს. თავისი მამა-პაპის მსგავსად, მამია (II)-მ საქართველოს იმჟამინდელ მეფეს, [[გიორგი VII (საქართველოს მეფე)|გიორგი VII]]-ს (1393-1407) დაუჭირა მხარი და დაეხმარა მას ტახტისმაძიებელი დიმიტრის დამარცხებაში. 1414 წ. ალექსანდრე I-ის (1412-1442) მეფობის დამდეგს მამია (II)-ს თვითნებურად, ალექსანდრე მეფის დაუკითხავად გაულაშქრია [[აფხაზთა საერისთავო|აფხაზთა საერისთავოში]], რასაც მოჰყვა დიდი შფოთი და მტრობა ოდიშის მკვიდრთა და [[აფხაზები|აფხაზებს]] შორის. თვად მამია დადიანი ამ [[ბრძოლა]]ში დაიღუპა. მღელვარების ჩასახშობად ალექსანდრე I იძულებული გახდა ჯარით ჩასულიყო ოდიშში, სადაც მას [[ლიპარიტ (I) დადიანი|მამიას ძე ლიპარიტი]] მორჩილებით შეეგება და შენდობა ითხოვა. მეფემ ითაყვანა ლიპარიტი - „მამის პატივი მიაგო“, ანუ, ოდიშის ერისთავობა დაუმტკიცა, თან იახლა აფხაზეთში და შერვაშიძესთან შეარიგა. |
| ხაზი 6: | ხაზი 6: | ||
==წყარო და ლიტერატურა== | ==წყარო და ლიტერატურა== | ||
| − | ვახუშტი 1973: 805; ბერაძე 1999: 145-146. | + | * ვახუშტი 1973: 805; |
| − | + | * ბერაძე 1999: 145-146. | |
==წყარო== | ==წყარო== | ||
| − | + | [[ცენტრალური და ადგილობრივი სამოხელეო წყობა შუა საუკუნეების საქართველოში]] | |
[[კატეგორია:ერისთავები]] | [[კატეგორია:ერისთავები]] | ||
| − | |||
[[კატეგორია:ოდიშის ერისთავები]] | [[კატეგორია:ოდიშის ერისთავები]] | ||
| + | [[კატეგორია:დადიანები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 00:30, 2 აპრილი 2024 მდგომარეობით
მამია (II) დადიანი - ძე ვამიყ (I) დადიანისა; ოდიშის ერისთავი 1396-1414 წწ-ში. ოდიშში მისი ერისთაობის დასაწყის წლებში აღმოსავლეთ საქართველოს თემურ-ლენგის შემოსევები არყევდა. ამ მდგომარეობით კვლავ უსარგებლიათ დასავლურ-ქართული სამეფოს აღმდგენის მსურველთ. ვახუშტის ცნობით, ამჯერად დასავლეთ საქართველოში გამეფება უცდია დიმიტრი ერისთავს, კონსტანტინეს (შემდგომში კონსტანტინე I (1407-1412) ძმისწულს. თავისი მამა-პაპის მსგავსად, მამია (II)-მ საქართველოს იმჟამინდელ მეფეს, გიორგი VII-ს (1393-1407) დაუჭირა მხარი და დაეხმარა მას ტახტისმაძიებელი დიმიტრის დამარცხებაში. 1414 წ. ალექსანდრე I-ის (1412-1442) მეფობის დამდეგს მამია (II)-ს თვითნებურად, ალექსანდრე მეფის დაუკითხავად გაულაშქრია აფხაზთა საერისთავოში, რასაც მოჰყვა დიდი შფოთი და მტრობა ოდიშის მკვიდრთა და აფხაზებს შორის. თვად მამია დადიანი ამ ბრძოლაში დაიღუპა. მღელვარების ჩასახშობად ალექსანდრე I იძულებული გახდა ჯარით ჩასულიყო ოდიშში, სადაც მას მამიას ძე ლიპარიტი მორჩილებით შეეგება და შენდობა ითხოვა. მეფემ ითაყვანა ლიპარიტი - „მამის პატივი მიაგო“, ანუ, ოდიშის ერისთავობა დაუმტკიცა, თან იახლა აფხაზეთში და შერვაშიძესთან შეარიგა.
[რედაქტირება] წყარო და ლიტერატურა
- ვახუშტი 1973: 805;
- ბერაძე 1999: 145-146.
[რედაქტირება] წყარო
ცენტრალური და ადგილობრივი სამოხელეო წყობა შუა საუკუნეების საქართველოში
