თეოკრატია
| (ერთი მომხმარებლის 4 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
'''თეოკრატია''' - (ბერძ.) „ღმერთი“ და „ხელისუფლება“. სიტყვასიტყვით ღვთის მმართველობა, პრინციპი, რომელიც გულისხმობს, რომ რელიგიური ხელისუფლება უნდა პრევალირებდეს პოლიტიკურზე, ჩვეულებრივ, სახელმწიფოზე [[ეკლესია|ეკლესიის]] ბატონობის მეშვეობით. | '''თეოკრატია''' - (ბერძ.) „ღმერთი“ და „ხელისუფლება“. სიტყვასიტყვით ღვთის მმართველობა, პრინციპი, რომელიც გულისხმობს, რომ რელიგიური ხელისუფლება უნდა პრევალირებდეს პოლიტიკურზე, ჩვეულებრივ, სახელმწიფოზე [[ეკლესია|ეკლესიის]] ბატონობის მეშვეობით. | ||
| − | იოსებ ფლავიოსის მიერ შექმნილი ტერმინი „თეოკრატია“, აღნიშნავს სახელმწიფოს მმართველობის ისეთ ფორმას, რომელშიც საერო და რელიგიური ატრიბუტიკა ძალიან მჭიდროდაა ურთიერთდაკავშირებული. მართვის ძალაუფლება უშუალოდ ღმრთისგან მომდინარეობს და მის მიერ არჩეული წარმომადგენლის (მღვდელმსახურის) მიერ აღსრულდება. თეოკრატიის დამახასიათებელი ელემენტია მმართველის სამღვდელმსახურებო კავშირი ღმრთაებრიობასთან. ამგვარი მმართველის პროტოტიპად მოსე მიიჩნევა. შუა საუკუნეებში ცალკეულმა პაპებმა (გრიგოლ VII, ინოკენტი III, ბონიფაციუს VIII) ღმრთის ქალაქის ავგუსტინესეული იდეის საფუძველზე სცადეს თეოკრატიული იდეალის განხორციელება, თუმცა იმპერიის წინაღმდეგობის გამო მათი მცდელობანი ფუჭი აღმოჩნდა. | + | იოსებ ფლავიოსის მიერ შექმნილი [[ტერმინი]] „თეოკრატია“, აღნიშნავს სახელმწიფოს მმართველობის ისეთ ფორმას, რომელშიც საერო და [[რელიგია|რელიგიური]] ატრიბუტიკა ძალიან მჭიდროდაა ურთიერთდაკავშირებული. მართვის ძალაუფლება უშუალოდ [[ღმერთი|ღმრთისგან]] მომდინარეობს და მის მიერ არჩეული წარმომადგენლის (მღვდელმსახურის) მიერ აღსრულდება. თეოკრატიის დამახასიათებელი ელემენტია მმართველის სამღვდელმსახურებო კავშირი ღმრთაებრიობასთან. ამგვარი მმართველის [[პროტოტიპი|პროტოტიპად]] [[მოსე]] მიიჩნევა. შუა საუკუნეებში ცალკეულმა პაპებმა (გრიგოლ VII, ინოკენტი III, ბონიფაციუს VIII) ღმრთის ქალაქის ავგუსტინესეული იდეის საფუძველზე სცადეს თეოკრატიული იდეალის განხორციელება, თუმცა იმპერიის წინაღმდეგობის გამო მათი მცდელობანი ფუჭი აღმოჩნდა. |
| ხაზი 8: | ხაზი 8: | ||
== წყარო == | == წყარო == | ||
* პოლიტიკური იდეოლოგიები: შესავალი კურსი / ენდრიუ ჰეივუდი; [მთარგმნ.: თამარ ბაკურაძე და სხვ.; რედ.: ლაშა ბერაია, ზეინაბ სარაძე]. - მე-3 გამოც.. - თბ.: ლოგოს პრესი, 2004. - 432გვ. | * პოლიტიკური იდეოლოგიები: შესავალი კურსი / ენდრიუ ჰეივუდი; [მთარგმნ.: თამარ ბაკურაძე და სხვ.; რედ.: ლაშა ბერაია, ზეინაბ სარაძე]. - მე-3 გამოც.. - თბ.: ლოგოს პრესი, 2004. - 432გვ. | ||
| − | * | + | * [[ჯიბის ცნობარი მართლმორწმუნე ქრისტიანისათვის]] |
| − | * | + | * [[ქრისტიანობის ლექსიკონი]] |
| + | |||
| − | |||
[[კატეგორია:სახელმწიფო მმართველობის ფორმები]] | [[კატეგორია:სახელმწიფო მმართველობის ფორმები]] | ||
| + | [[კატეგორია:რელიგია და სახელმწიფო]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 15:10, 23 თებერვალი 2024 მდგომარეობით
თეოკრატია - (ბერძ.) „ღმერთი“ და „ხელისუფლება“. სიტყვასიტყვით ღვთის მმართველობა, პრინციპი, რომელიც გულისხმობს, რომ რელიგიური ხელისუფლება უნდა პრევალირებდეს პოლიტიკურზე, ჩვეულებრივ, სახელმწიფოზე ეკლესიის ბატონობის მეშვეობით.
იოსებ ფლავიოსის მიერ შექმნილი ტერმინი „თეოკრატია“, აღნიშნავს სახელმწიფოს მმართველობის ისეთ ფორმას, რომელშიც საერო და რელიგიური ატრიბუტიკა ძალიან მჭიდროდაა ურთიერთდაკავშირებული. მართვის ძალაუფლება უშუალოდ ღმრთისგან მომდინარეობს და მის მიერ არჩეული წარმომადგენლის (მღვდელმსახურის) მიერ აღსრულდება. თეოკრატიის დამახასიათებელი ელემენტია მმართველის სამღვდელმსახურებო კავშირი ღმრთაებრიობასთან. ამგვარი მმართველის პროტოტიპად მოსე მიიჩნევა. შუა საუკუნეებში ცალკეულმა პაპებმა (გრიგოლ VII, ინოკენტი III, ბონიფაციუს VIII) ღმრთის ქალაქის ავგუსტინესეული იდეის საფუძველზე სცადეს თეოკრატიული იდეალის განხორციელება, თუმცა იმპერიის წინაღმდეგობის გამო მათი მცდელობანი ფუჭი აღმოჩნდა.
[რედაქტირება] წყარო
- პოლიტიკური იდეოლოგიები: შესავალი კურსი / ენდრიუ ჰეივუდი; [მთარგმნ.: თამარ ბაკურაძე და სხვ.; რედ.: ლაშა ბერაია, ზეინაბ სარაძე]. - მე-3 გამოც.. - თბ.: ლოგოს პრესი, 2004. - 432გვ.
- ჯიბის ცნობარი მართლმორწმუნე ქრისტიანისათვის
- ქრისტიანობის ლექსიკონი
