გრილპარცერი ფრანც
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „გრილპარცერი ფრანც“ გადაიტანა გვერდზე „ფრანც გრილპარცერი“) |
|||
| (ერთი მომხმარებლის ერთი შუალედური ვერსია არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 4: | ხაზი 4: | ||
ფრანც გრილპარცერი ადვოკატ მენზელ გრილპარცერის და მისი მეუღლის მარიანას უფროსი ვაჟი იყო. 1807-1811 წლებში იგი სწავლობდა ქალაქ ვენაში სამართალს. 1813 წელს დაიწყო მუშობა საჯარო სამსახურში, 1847 წელს იგი გახდა მეცნიერებათა აკადემიის ერთ-ერთი პირველი წევრი. 1856 წელს გავიდა პენსიაზე. | ფრანც გრილპარცერი ადვოკატ მენზელ გრილპარცერის და მისი მეუღლის მარიანას უფროსი ვაჟი იყო. 1807-1811 წლებში იგი სწავლობდა ქალაქ ვენაში სამართალს. 1813 წელს დაიწყო მუშობა საჯარო სამსახურში, 1847 წელს იგი გახდა მეცნიერებათა აკადემიის ერთ-ერთი პირველი წევრი. 1856 წელს გავიდა პენსიაზე. | ||
| − | მისი პიესები გამოირჩეოდა დრამატული ფორმების მრავალფეროვნებით ([[ბედისწერის ტრაგედია]], ისტორიული [[ტრაგედია]], დრამა-ზღაპარი, დრამატული პოემა, [[კომედია]]). [[პიესა (დრამატული ნაწარმოები)|პიესები]]: „დედათმთავარი“, ტრაგედია „საფო“, [[ტრილოგია]] „ოქროს საწმისი“, ტრაგედია „ზღვისა და სიყვარულის ტალღები“, ისტორიული ტრაგედია „მეფე ოტოკარის ბედნიერება და დაღუპვა“, ტრაგედია „თავისი ბატონის ერთგული მსახური“, ისტორიული კომედია „ვაი მას, ვინც ტყუის“ და სხვ. | + | მისი პიესები გამოირჩეოდა დრამატული ფორმების მრავალფეროვნებით ([[ბედისწერის ტრაგედია]], ისტორიული [[ტრაგედია]], დრამა-[[ზღაპარი]], დრამატული პოემა, [[კომედია]]). [[პიესა (დრამატული ნაწარმოები)|პიესები]]: „დედათმთავარი“, ტრაგედია „საფო“, [[ტრილოგია]] „ოქროს საწმისი“, ტრაგედია „ზღვისა და სიყვარულის ტალღები“, ისტორიული ტრაგედია „მეფე ოტოკარის ბედნიერება და დაღუპვა“, ტრაგედია „თავისი ბატონის ერთგული მსახური“, ისტორიული კომედია „ვაი მას, ვინც ტყუის“ და სხვ. |
მიმდინარე ცვლილება 00:21, 24 აგვისტო 2023 მდგომარეობით
ფრანც გრილპარცერი (გერმ. Franz Grillparzer, 1791-1872), ავსტრიელი მწერალი, დრამატურგი, თეატრის მკვლევარი.
ფრანც გრილპარცერი ადვოკატ მენზელ გრილპარცერის და მისი მეუღლის მარიანას უფროსი ვაჟი იყო. 1807-1811 წლებში იგი სწავლობდა ქალაქ ვენაში სამართალს. 1813 წელს დაიწყო მუშობა საჯარო სამსახურში, 1847 წელს იგი გახდა მეცნიერებათა აკადემიის ერთ-ერთი პირველი წევრი. 1856 წელს გავიდა პენსიაზე.
მისი პიესები გამოირჩეოდა დრამატული ფორმების მრავალფეროვნებით (ბედისწერის ტრაგედია, ისტორიული ტრაგედია, დრამა-ზღაპარი, დრამატული პოემა, კომედია). პიესები: „დედათმთავარი“, ტრაგედია „საფო“, ტრილოგია „ოქროს საწმისი“, ტრაგედია „ზღვისა და სიყვარულის ტალღები“, ისტორიული ტრაგედია „მეფე ოტოკარის ბედნიერება და დაღუპვა“, ტრაგედია „თავისი ბატონის ერთგული მსახური“, ისტორიული კომედია „ვაი მას, ვინც ტყუის“ და სხვ.
