არლეკინი (კომედია დელ არტე)
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „არლეკინო“ გადაიტანა გვერდზე „არლეკინი (კომედია დელ არტე)“ გადა...) |
|||
| (ერთი მომხმარებლის 4 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | [[ფაილი:Sezani piero da arlekini.PNG|thumb|პიერო და | + | [[ფაილი:Sezani piero da arlekini.PNG|thumb|პიერო და არლეკინო. სეზანი]] |
| − | ''' | + | '''არლეკინო''' — (იტალ. arlecchino), იტალიური [[კომედია დელ’არტე]]ს ტრადიციული პერსონაჟი. სახე შექმნილია მსახიობ ა. განასას მიერ მე-16 საუკუნის მეორე ნახევარში. არლეკინოს დასში ეჭირა მეორე [[ძანი]]ს მდგომარეობა – უბირი, გაუთლელი ტეტია, რომელიც თავისი გულუბრყვილო და სულელური გამოსვლებით, კიდევ უფრო ხლართავს [[კომედია|კომედიის]] [[ინტრიგა (დრამატურგიაში)|ინტრიგა]]ს ატარებდა საკერებლებით მრავალფერად აჭრელებულ კოსტიუმს, რაც ხაზს უსვამდა მის სიღარიბესაც და სიძუნწესაც. |
| − | + | მე-17 საუკუნის შუა წლებში, [[საფრანგეთი|საფრანგეთში]] მსახიობმა დ. ბიანკოლელიმ შეცვალა არლეკინოს ხასიათიც და კოსტიუმიც. მისი შესრულებით არლეკინო იქცა პირველ ძანად – ეშმაკ, მოხერხებულ, გამჭრიახ და ენაკვიმატ ინტრიგანად, რომელიც აქტიურად მონაწილეობს მოქმედების განვითარებაში. არლეკინოს კოსტიუმის საკერებლები ერთმანეთს შეეწყო და მიიღო წითელი, ყვითელი და მწვანე სამკუთხედების ფორმა. მე-18 საუკუნის მსახიობმა ტ. ვივენტინიმ არლეკინოს [[ინტონაცია]]ში შეიტანა [[პათეტიკური]] ელემენტი და პარიზის [[ბაზრობის თეატრი|ბაზრობების თეატრში]] მოსულ მაყურებელს, სიცილთან ერთად, ცრემლიც მოჰგვარა. არლეკინოს ნიღბის მომდევნო განვითარება ხდებოდა კომედია დელ'არტეს მიღმა, მე-18-19 სს. ფრანგულ [[არლეკინადა|არლეკინადებში]], სადაც იგი იქცა დახვეწილ მიჯნურად, [[პიერო]]ს იღბლიან მეტოქედ. | |
| − | |||
| ხაზი 17: | ხაზი 16: | ||
[[კატეგორია:თეატრალური ტერმინები]] | [[კატეგორია:თეატრალური ტერმინები]] | ||
[[კატეგორია:იტალიური თეატრი]] | [[კატეგორია:იტალიური თეატრი]] | ||
| + | [[კატეგორია:თეატრალური პერსონაჟები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 13:29, 17 მაისი 2023 მდგომარეობით
არლეკინო — (იტალ. arlecchino), იტალიური კომედია დელ’არტეს ტრადიციული პერსონაჟი. სახე შექმნილია მსახიობ ა. განასას მიერ მე-16 საუკუნის მეორე ნახევარში. არლეკინოს დასში ეჭირა მეორე ძანის მდგომარეობა – უბირი, გაუთლელი ტეტია, რომელიც თავისი გულუბრყვილო და სულელური გამოსვლებით, კიდევ უფრო ხლართავს კომედიის ინტრიგას ატარებდა საკერებლებით მრავალფერად აჭრელებულ კოსტიუმს, რაც ხაზს უსვამდა მის სიღარიბესაც და სიძუნწესაც.
მე-17 საუკუნის შუა წლებში, საფრანგეთში მსახიობმა დ. ბიანკოლელიმ შეცვალა არლეკინოს ხასიათიც და კოსტიუმიც. მისი შესრულებით არლეკინო იქცა პირველ ძანად – ეშმაკ, მოხერხებულ, გამჭრიახ და ენაკვიმატ ინტრიგანად, რომელიც აქტიურად მონაწილეობს მოქმედების განვითარებაში. არლეკინოს კოსტიუმის საკერებლები ერთმანეთს შეეწყო და მიიღო წითელი, ყვითელი და მწვანე სამკუთხედების ფორმა. მე-18 საუკუნის მსახიობმა ტ. ვივენტინიმ არლეკინოს ინტონაციაში შეიტანა პათეტიკური ელემენტი და პარიზის ბაზრობების თეატრში მოსულ მაყურებელს, სიცილთან ერთად, ცრემლიც მოჰგვარა. არლეკინოს ნიღბის მომდევნო განვითარება ხდებოდა კომედია დელ'არტეს მიღმა, მე-18-19 სს. ფრანგულ არლეკინადებში, სადაც იგი იქცა დახვეწილ მიჯნურად, პიეროს იღბლიან მეტოქედ.
 არლეკინი მრავალმნიშვნელოვანი
|
