ფრუიძე გივი
ფრუიძე გივი − (1930 − 2010), ქართველი პოეტი. დაიბადა სოფელ ნასპერში (ცაგერი), იქვე დაამთავრა საშუალო სკოლა. შემოქმედებითმა საქმიანობამ სიყმაწვილიდანვე გაიტაცა − წერდა ლექსებს, პიესებს, ლიტერატურულ წერილებს. პირადად იცნობდა და ურთიერთობა ჰქონდა ქართული ლიტერატურის მრავალ ცნობილ წარმომადგენელთან, მათ შორის გალაკტიონ ტაბიძესთან, სიმონ ჩიქოვანთან, იოსებ გრიშაშვილთან, იოსებ ნონეშვილთან... სკოლის წლებიდანვე ჩამოყალიბდა ანტისაბჭოთა მოაზროვნედ. კომუნისტური სისტემის კრიტიკის გამო, რაც კრემლში გაგზავნილი წერილით გამოიხატა, დააპატიმრეს და ციხეში გამოამწყვდიეს... გასული საუკუნის 60-იან წლებში სოხუმში დამკვიდრდა. იქ დაამთავრა სოხუმის პედაგოგიური ინსტიტუტის ფილოლოგიის ფაკულტეტი და მოღვაწეობა დაიწყო სოხუმის რაიონის სოფელ ოდიშის საშუალო სკოლის ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლად. ლექსებს ხშირად ბეჭდავდა რაიონულ და ავტონომიური რესპუბლიკის პერიოდიკასა და ლიტერატურულ გამოცემებში. მისი ლექსების ნაკრებები არა ერთხელ დაბეჭდილა ჟურნალებში „რიწასა” და „განთიადში”... ლიტერატურულ ასპარეზზე გამოჩნდა თავისი თაობის პოეტებთან − გენო კალანდიასთან, ჯანო ჯანელიძესთან, მიხეილ ჩაჩუასთან და სხვებთან – ერთად... 1971 წელს გამომცემლობა „ალაშარას” მიერ დაბეჭდილ ახალგაზრდა შემოქმედთა კრებულში „გზის დასაწყისი” გივი ფრუიძის რამდენიმე ლექსიც შევიდა. 2006 წელს ქუთაისში გამოვიდა მისი ლექსების კრებული „ღვთაებრივი ფოთოლცვენა”, ხოლოს 2010 წელს ლექსების კიდევ ერთი კრებული − „ცის სიმაღლიდან”. გივი ფრუიძე დევნილობაში გარდაიცვალა 2010 წელს. დაკრძალულია ქუთაისში.
- სამშობლოს
- შენა ხარ ჩემი იმედიც და
- ლამაზი ფიქრიც.
- სამოთხეც არ მსურს
- ამ მაღალი ქედების იქით.
- შენი ტბებით და ჩანჩქერებით
- ვიოკებ წყურვილს
- და შენს შემყურეს
- რას დამაკლებს დარდი და წყლული.
- დავდივარ, მშვენის მაგ შენი მზის
- ნათელი წმინდა
- და თუ მოვკვდები,
- ვალმოხდილი წავიდე მინდა.
- მაშ, მიმსახურე,
- ნუ დამზოგავ,
- ნუ შემიცოდებ....
- შენდამი ლოცვად მიითვალე
- ჩემი სიცოცხლე.
- არაფერს ვითხოვ,
- მე ვიდარებ შენი დარებით.
- სიყვარულის წილ
- შენს სიცოცხლეს გემუდარები!
