მოტეტი

მოტეტი – (ლათ. motetu, იტალ. motetto, ფრანგ. და ინგლ. motet), მრავალხმიანი ნაწარმოები (XII-XIV სს.), რომელშიც ერთდროულად ვითარდება სხვადასხვა (უფრო ხშირად 3) ერთმანეთისაგან დამოუკიდებლად წარმოშობილი მელოდია; მოტეტის საყრდენი იყო დაბალი ხმა (ტენორი), რომელიც ასრულებდა „ლიტურგიულ“ ჰანგს ლათინურ ენაზე, შუა ხმა (მოტეტი) და ზემო ხმა (ტრიპლუმი) ასრულებდნენ სახუმარო ან სასიყვარულო სიმღერებს ფრანგულ ენაზე. ამ სტილის მოტეტმა განვითარების მაღალ საფეხურს მიაღწია გიიომ დე მაშოს შემოქმედებაში.

XV ს-ში კათოლიკურმა ეკლესიამ „ვულგარულ მოტეტებს“ დაუპირისპირა მრავალხმიანი ნაწარმოების ახალი სახეობა, აგებული ყველა ხმისათვის საერთო ლათინურ ტექსტზე. აღორძინების ხანის კომპოზიტორებმა მოტეტში საერო ვოკალური ლირიკის ნიშნები შემოიტანეს.

წყარო

ხელოვნების განმარტებითი ლექსიკონი