მარხვა

მარხვა - მარხვა რაღაცის შენახვას, დამარხვას, აკრძალვას ნიშნავს. პირველი მარხვა უფალმა ადამს და ევას სამოთხეში დაუდგინა, როცა უამრავი ხილიდან ერთადერთის ჭამა აუკრძალა. მათ დაარღვიეს მარხვა და ჩავარდნენ საშინელ ცოდვაში, რასაც მოჰყვა ადამიანის სიცოცხლის წყაროსთან - უფალთან განშორება, რისი შედეგიცაა სიკვდილი.

მარხვა წმენდს სულსა და ხორცს. იგი ორგვარია: სულიერი და ხორციელი. სულიერი მარხვა არის თავშეკავება ყველანაირი ბოროტებისა და საცდურისაგან, ყველასათვის სიკეთის კეთება, ყურადღების განსაკუთრებული გამახვილება სულიერ ცხოვრებაზე. ხორციელი მარხვა სულიერ მარხვას ემსახურება და იგი გულისხმობს ცხოველური საჭმელებისაგან (ხორცი, რძე, მაწონი, ყველი, კვერცხი, კარაქი) თავის შეკავებას. ეკლესიის მიერ დაწესებულ მარხვებს შორის ხანგრძლივია: ქრისტესშობის, დიდმარხვა ანუ აღდგომის მარხვა, პეტრე-პავლობის მარხვა და მარიამობის ანუ ღმრთისმშობლის მიძინების მარხვა. არსებობს ერთდღიანი მარხვებიც: 1. ნათლისღების წინა დღე -18 იანვარი (ძვ. სტ. 5 იანვარი); 2 წმ. იოანე ნათლისმცემლის თავისკვეთის დღე - 11 სექტ.ახ., ძვ.სტ. 29 აგვ. 3. ჯვართამაღლების დღე 27 სექტ. ახ. სტ. 14 სექტ. ძვ.სტ. ყოველი ოთხშაბათი და პარასკევიც მარხვის დღეებია, ზოგიერთი გამონაკლისის გარდა. წმიდა მამები გვასწავლიან, რომ ოთხშაბათის მარხვას ვიცავთ იუდას მიერ ქრისტეს გაცემის, ხოლო პარასკევს - იესო ქრისტეს ჯვარცმის დღის მოსახსენებლად.

დიდმარხვის დაწყებამდე არსებობს ორი გამორჩეული კვირა: მეზვერისა და ფარისევლისა და ყველიერის.

მეზვერისა და ფარისევლისა კვირა მსგეფსია (ოთხშაბათი და პარასკევი - ხსნილია ყოვლითურთ). შვიდეულის დასაწყისში საკვირაო წირვაზე ეკლესია იხსენებს იგავს სახარებიდან მეზვერისა და ფარისევლის შესახებ (ლუკა 14.12-14); თუ როგორ ისმინა ღმერთმა ლოცვა ყოვლად უღირსი ადამიანის - მეზვერისა, შეიწყალა იგი და სინანულის გამო, დააყენა უფრო წინ, ვიდრე ფარისეველი, რომელიც ღმერთის კანონებს გარეგნულად კი ასრულებდა, მაგრამ არ ჰქონდა სინანული, ამ იგავის გახსენებით ეკლესია მოგვიწოდებს სინანულისაკენ.

ხოლო ყველიერის კვირას ყველანაირი საკვები მიიღება, გარდა ხორცისა. საკვირაო წირვაზე უფალი მორწმუნეებს საშინელ სამსჯავროს ახსენებს

მარხვის დაცვა სავალდებულოა ყველა მართლმადიდებელი ადამიანისათვის თორმეტი წლიდან (გარდა გამორჩეული ავადმყოფებისა) და სასარგებლოა როგორც სულის, ისე ხორცისათვის. ჯანმრთელი და ხანგრძლივი არსებობისათვის ცხოველური საკვების მიღება აუცილებელი რომ არ არის, კარგად ჩანს ვეგეტარიანელების მაგალითზე, რომელთა უმრავლესობაც დღეგრძელია.

წყარო

ჯიბის ცნობარი მართლმორწმუნე ქრისტიანისათვის