არაბული მინდია

მინდია არაბული

არაბული მინდია – (1934 – 1998), ქართველი პოეტი. დაიბადა სოფელ გველეთში (დუშეთი). დაამთავრა გორის პედაგოგიური ინსტიტუტი 1961 წელს. 1962 წლიდან მუშაობდა გამომცემლობის სახელმწიფო კომიტეტში. არის რამდენიმე კრებულის ავტორი: „საარაგვო” (1967), „პირიმზე” (1968), „ლურჯი სანახები” (1970), „გარდასული ფერები” (1973), „თბილი ხელები” (1975), „ჩემი დღეები” (1977), „გზებზე” (1978), „მამულთა ქვიშანი” (1980), „რწმენის ზარი” (1981), „მორბის არაგვი” (1983), „მამულის ნიშები” (1984). ეწევა მთარგმნელობით მოღვაწეობას. 1975 წელს ცალკე წიგნად გამოსცა ივანე თარბას ლექსების კრებული „სიმღერიდან სიმღერამდე”.

ბებერი ხევსურის წუხილი

დღეს სასწაულებს ვმართავ ნამდვილი

შეუნდობი და შეუწყნარები,

ჭალის პირს მარტო ვარ დავარდნილი

და მწარე სული მხდება წვალებით.

მაგრამ არ ვტოვებ მაინც ხმალ-დაშნას,

ვხრავ ლაგამ-აბჯარს აჯიღასავით,

ჩემში მთავარი სული გადარჩა

და ხელებისა ძალმიძს სავსავი.

დრო-ჟამს აბჯარი უნდ ავყარო,

მხარში შეუდგე დაღლილ არსებებს,

ჩემს შემდეგ თვით ის დიდ სამყაროც

ჩაიკმენდს ხმას და არ იარსებებს.

აღარ შეზარავს ჟამი ჩემს ყოფას,

ჩემს ხანაში რომ ზარავდა მრავალს...

მე ეს სამზეო უკვე მეყოფა,

მასთან მე უკვე ვამთავრებ დავას.

წყარო

ქართველი პოეტები (ენციკლოპედია)