აბაძძეჲ
აბაძძეჲ
„მამა-ძიძა“ - ძიძის ქმარი, გამზრდელი. სიტყვა შედგება აფხაზური აბ(ა) „მამა“ და ქართული ძიძა სიტყვის ფუძეებისაგან. ფეოდალურ საქართველოში (აფხაზეთში) მამამძუძეობის ჩვეულება აფხაზებს ქართველებთან კულტურულ-ისტორიული ურთიერთობის საფუძველზე უნდა აეთვისებინათ, რასაც ტერმინოლოგიური შესატყვისობებიც ადასტურებს. აბაძძეჲ მამამძუძე, ხოლო ანაძძეჲ - დედამძუძე (აფხაზური ან(ა)დედა, ქართული ძიძა). ანაძეჲ იმ ქალს ეწოდებოდა, რომელიც გაძიძავებულ ჩვილს ძუძუს აჭმევდა. თვით ტერმინ მამამძუძეობას აფხაზურად ააძარა „აღზრდა“ ეწოდება. ფეოდალურ ხანაში პრივილეგირებული ქართული მაღალი წოდების ოჯახებიდან მშობლები, უმეტესად ვაჟს (გოგონასაც) დაბადებისთანავე აღსაზრდელად რამდენიმე წლით ან სრულწლოვანებამდე მათზე დაბალი წოდების აფხაზურ ოჯახებში აძიძავებდნენ. როგორც აზნაურები, ისე გლეხები ბავშვებს აღსაზრდელად სიხარულით იღებდნენ, რადგან ამით ძლიერ მფარველს იძენდნენ. მამამძუძესა და დედამძუძეს ოჯახის წევრებსა და აღსაზრდელის მშობლებს შორის, რძით დანათესავების ურთიერთობის ჩამოყალიბების ნიადაგზე, ორივე მხარეს გარკვეული ურთიერთმოვალეობა-ვალდებულებები უყალიბდებოდა.
