კანცონა
(→წყარო) |
|||
ხაზი 3: | ხაზი 3: | ||
კანცონას ფორმა სტროფულია (5-7 სტროფი). მისი კლასიკური ნიმუშები შექმნეს დანტემ და პეტრარკამ. კანცონა თავიდანვე მჭიდროდ იყო დაკავშირებული მუსიკასთან. XVI-XVII სს. იტალიაში გაჩნდა საკრავიერი კანცონები. კანცონებს წერდნენ კომპოზიტორები: ა. გაბრიელი, ჯ. ფრესკობალდი, [[ბახი იოჰან სებასტიან|ი. ს. ბახი]] და სხვ. | კანცონას ფორმა სტროფულია (5-7 სტროფი). მისი კლასიკური ნიმუშები შექმნეს დანტემ და პეტრარკამ. კანცონა თავიდანვე მჭიდროდ იყო დაკავშირებული მუსიკასთან. XVI-XVII სს. იტალიაში გაჩნდა საკრავიერი კანცონები. კანცონებს წერდნენ კომპოზიტორები: ა. გაბრიელი, ჯ. ფრესკობალდი, [[ბახი იოჰან სებასტიან|ი. ს. ბახი]] და სხვ. | ||
− | კანცონას განვითარებამ გამოიწვია საანსამბლო ჟანრის – კონჩერტო გროსოს – წარმოშობა. კლავიშიანი საკრავების კანცონებისგან თანდათანობით შეიქმნა ფუგა, ხოლო თანმხლებიანი სოლო საკრავის კანცონამ განაპირობა სონატის წარმოშობა. XVIII-XIX სს-ში სახელწოდება „კ“ იხმარება ვოკალური და საკრავიერი ლირიკული მუსიკალური პიესების აღსანიშნავად. | + | კანცონას განვითარებამ გამოიწვია საანსამბლო ჟანრის – კონჩერტო გროსოს – წარმოშობა. კლავიშიანი საკრავების კანცონებისგან თანდათანობით შეიქმნა ფუგა, ხოლო თანმხლებიანი [[სოლო]] საკრავის კანცონამ განაპირობა სონატის წარმოშობა. XVIII-XIX სს-ში სახელწოდება „კ“ იხმარება ვოკალური და საკრავიერი ლირიკული მუსიკალური პიესების აღსანიშნავად. |
14:18, 17 დეკემბერი 2021-ის ვერსია
კანცონა - (იტალ. canzone – სიმღერა), შუა საუკუნის ლირიკული ლექსი რაინდულ სიყვარულზე. თავდაპირველად წარმოიქმნა პროვანსში, შემდეგ გავრცელდა მთელ საფრანგეთსა და იტალიაში (XIII-XVII სს.).
კანცონას ფორმა სტროფულია (5-7 სტროფი). მისი კლასიკური ნიმუშები შექმნეს დანტემ და პეტრარკამ. კანცონა თავიდანვე მჭიდროდ იყო დაკავშირებული მუსიკასთან. XVI-XVII სს. იტალიაში გაჩნდა საკრავიერი კანცონები. კანცონებს წერდნენ კომპოზიტორები: ა. გაბრიელი, ჯ. ფრესკობალდი, ი. ს. ბახი და სხვ.
კანცონას განვითარებამ გამოიწვია საანსამბლო ჟანრის – კონჩერტო გროსოს – წარმოშობა. კლავიშიანი საკრავების კანცონებისგან თანდათანობით შეიქმნა ფუგა, ხოლო თანმხლებიანი სოლო საკრავის კანცონამ განაპირობა სონატის წარმოშობა. XVIII-XIX სს-ში სახელწოდება „კ“ იხმარება ვოკალური და საკრავიერი ლირიკული მუსიკალური პიესების აღსანიშნავად.
წყარო
მუსიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი