რიგლი უილიამ
(→წყარო) |
|||
| (ერთი მომხმარებლის 3 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 8: | ხაზი 8: | ||
ადამსი და მისი უფროს ივაჟი ერთი წლის განმავლობაში ამაოდ ცდილობდნენ ახალი რეზინის გამოგონებას. ერთხელ აფთიაქში შესვლისას ადამს-უფროსმა შენიშნა, თუ როგორ ყიდულობდა პატარა გოგონა პარაფინის საღეჭ რეზინას – „ვაით მაუნთინ“–ს (White Mountain). | ადამსი და მისი უფროს ივაჟი ერთი წლის განმავლობაში ამაოდ ცდილობდნენ ახალი რეზინის გამოგონებას. ერთხელ აფთიაქში შესვლისას ადამს-უფროსმა შენიშნა, თუ როგორ ყიდულობდა პატარა გოგონა პარაფინის საღეჭ რეზინას – „ვაით მაუნთინ“–ს (White Mountain). | ||
| − | ადამსები დაუყოვნებლივ შეუდგნენ საქმეს. სამზარეულოში პატარა ქვაბში რეზინი მოხარშეს, ძელაკებად დაჭრეს და ფერად ფურცლებში გაახვიეს. თომას-უმცროსმა, რომელიც საპარიკმახერო საქონელს ჰყიიდდა, სავაჭრო მოგზაურობაში 25 ყუთი რეზინი წაიღო, თუმცა უშედეგოდ, ახალი საქონელი წარმატებით არ სარგებლობდა. თომასი იძულებული იყო საღეჭი რეზინები საბაკალეო მოვაჭრეთათვის მუქთად დაერიგებინა. მოგზაურობიდან დაბრუნებულს მაგიდაზე 300 ყუთის შეკვეთა დახვდა. აშკარა იყოა ხალი გამოგონება მომხმარებელთა შორის პოპულარობით სარგებლობდა. ადამსებმა დაიქირავეს 30 მუშა, რომლებიცნიუ-ჯერსის ფაბრიკაში საღეჭი რეზინების („ადამს №1“ და „ადამს №2“) შეფუთვით იყვნენ დაკავებულნი. თომას უფროსმა 1871 წელს საღეჭი რეზინის სამრეწველო წარმოებაზე პატენტი აიღო. | + | ადამსები დაუყოვნებლივ შეუდგნენ საქმეს. სამზარეულოში პატარა ქვაბში რეზინი მოხარშეს, ძელაკებად დაჭრეს და ფერად ფურცლებში გაახვიეს. თომას-უმცროსმა, რომელიც საპარიკმახერო საქონელს ჰყიიდდა, სავაჭრო მოგზაურობაში 25 ყუთი რეზინი წაიღო, თუმცა უშედეგოდ, ახალი საქონელი წარმატებით არ სარგებლობდა. თომასი იძულებული იყო საღეჭი რეზინები საბაკალეო მოვაჭრეთათვის მუქთად დაერიგებინა. მოგზაურობიდან დაბრუნებულს მაგიდაზე 300 ყუთის შეკვეთა დახვდა. აშკარა იყოა ხალი გამოგონება მომხმარებელთა შორის პოპულარობით სარგებლობდა. ადამსებმა დაიქირავეს 30 მუშა, რომლებიცნიუ-ჯერსის ფაბრიკაში საღეჭი რეზინების („ადამს №1“ და „ადამს №2“) შეფუთვით იყვნენ დაკავებულნი. თომას უფროსმა 1871 წელს საღეჭი რეზინის სამრეწველო წარმოებაზე [[პატენტი]] აიღო. |
ადამსმავე გამოუშვა პირველი არომატული საღეჭი რეზინი. ჩიკლს მან ძირტკბილა დაუმატა და მომხმარებელს ლეგენდარული მარკა „ბლექჯექი“ (Blackjack) წარუდგინა, რომელიც 1970 წლამდე გამოდიოდა. ნიუ-იორკის ერთ-ერთ სარკინიგზო სადგურზე ფირფიტებად დაჭრილი საღეჭი რეზინის ავტომატი დადგეს, რომლითაც ასევე ადამსისეული „ტუტი-ფრუტი“ იყიდებოდა. ამ მარკამაც 70-იანი წლების შუახანებამდე გაძლო. | ადამსმავე გამოუშვა პირველი არომატული საღეჭი რეზინი. ჩიკლს მან ძირტკბილა დაუმატა და მომხმარებელს ლეგენდარული მარკა „ბლექჯექი“ (Blackjack) წარუდგინა, რომელიც 1970 წლამდე გამოდიოდა. ნიუ-იორკის ერთ-ერთ სარკინიგზო სადგურზე ფირფიტებად დაჭრილი საღეჭი რეზინის ავტომატი დადგეს, რომლითაც ასევე ადამსისეული „ტუტი-ფრუტი“ იყიდებოდა. ამ მარკამაც 70-იანი წლების შუახანებამდე გაძლო. | ||
| ხაზი 16: | ხაზი 16: | ||
=====ედვარდ ბიმენი===== | =====ედვარდ ბიმენი===== | ||
| − | იმისთვის, რომ საღეჭი რეზინის მოხმარება ცხოვრების ნორმად ქცეულიყო, მას ვულგარულობა უნდა დაეკარგა, ანუ სასარგებლო თვისებები შემატებოდა. პირველად ეს ოჰაიოელმა ექიმმა ედვარდ ბიმენმა მოახერხა. იგი საჭმლის მონელების გასაუმჯობესებლად პეპსინის ფხვნილს ამზადებდა. ექიმმა პეპსი საღეჭ რეზინს შეურია და არც თუ ურიგო გემოს მქონე „სასარგებლო“ პროდუქტი მიიღო. წვეროსანი ექიმის გამოსახულებიანი საღეჭი რეზინი ნამდვილი ბესტსელერი გახდა და 1855 წლამდე გამოდიოდა. | + | იმისთვის, რომ საღეჭი რეზინის მოხმარება ცხოვრების ნორმად ქცეულიყო, მას ვულგარულობა უნდა დაეკარგა, ანუ სასარგებლო თვისებები შემატებოდა. პირველად ეს ოჰაიოელმა ექიმმა ედვარდ ბიმენმა მოახერხა. იგი საჭმლის მონელების გასაუმჯობესებლად პეპსინის ფხვნილს ამზადებდა. ექიმმა პეპსი საღეჭ რეზინს შეურია და არც თუ ურიგო გემოს მქონე „სასარგებლო“ [[პროდუქტი]] მიიღო. წვეროსანი ექიმის გამოსახულებიანი საღეჭი რეზინი ნამდვილი ბესტსელერი გახდა და 1855 წლამდე გამოდიოდა. |
=====ეფრენკ კანინგი===== | =====ეფრენკ კანინგი===== | ||
| ხაზი 35: | ხაზი 35: | ||
რიგლის კონკურენტები მოდუნების საშუალებას არ აძლევდნენ და ნიჭიერი ბიზნესმენიც საქმეს ახალი მიგნებებით ამდიდრებდა. მან ამჯერად “სემპლინგი””(sampling- ნიმუშის, სინჯისშერჩევა) მოიშველია. კოხტად გამოწყობილმა ლამაზმა გოგონებმა ნიუ-იორკელებს მხოლოდ ერთ წელიწადში მილიონ ნახევარის ხვადასხვა მარკის ფირფიტა დაურიგეს. | რიგლის კონკურენტები მოდუნების საშუალებას არ აძლევდნენ და ნიჭიერი ბიზნესმენიც საქმეს ახალი მიგნებებით ამდიდრებდა. მან ამჯერად “სემპლინგი””(sampling- ნიმუშის, სინჯისშერჩევა) მოიშველია. კოხტად გამოწყობილმა ლამაზმა გოგონებმა ნიუ-იორკელებს მხოლოდ ერთ წელიწადში მილიონ ნახევარის ხვადასხვა მარკის ფირფიტა დაურიგეს. | ||
| − | „ბაბლ გამ“-ის”(Bubble Gum) დიდებას 1928 წელს ჩაეყარა საფუძველი. ფირმა „ფლეერი“ (player) გასაბერი რეზინის გამოგონებაზე 1906 წლიდან მუშაობდა. პირველი გასაბერი კევები მომხმარებლის სახეს ძნელად შორდებოდა. გამოსავალს კომპანიის თანამშრომელმა უოლტერ დიმემ მიაგნო. შემდეგ მან თავისი ქმნილება ვარდისფრად შეღება. იგი „ბაბლ გამ“-ის ტრადიციული ფერი გახდა. | + | „ბაბლ გამ“-ის”(Bubble Gum) დიდებას 1928 წელს ჩაეყარა საფუძველი. [[ფირმა]] „ფლეერი“ (player) გასაბერი რეზინის გამოგონებაზე 1906 წლიდან მუშაობდა. პირველი გასაბერი კევები მომხმარებლის სახეს ძნელად შორდებოდა. გამოსავალს კომპანიის თანამშრომელმა უოლტერ დიმემ მიაგნო. შემდეგ მან თავისი ქმნილება ვარდისფრად შეღება. იგი „ბაბლ გამ“-ის ტრადიციული ფერი გახდა. |
„მშრალი კანონის“ პერიოდში ამერიკელებს კარგი სამსახური გაუწია მიხაკის კევმა „ქლოუვ“ (Clove), რომელიც [[ალკოჰოლი|ალკოჰოლს]] სუნს უკარგავდა. საღეჭმა რეზინმა ომშიც მიიღო მონაწილეობა. 1930 წელს კოლუმბიის უნივერსიტეტის პროფესორმა ჰოლინგ-ვონიტმა გამოაქვეყნა სტატია – „ღეჭვის ფსიქოდინამიკა”, რომელშიც ამტკიცებდა, რომ ღეჭვა [[სტრესი|სტრესის]] მოხსნის უნიკალური საშუალებაა. თეორია პრაქტიკულად დამტკიცდა, ფრონტზე მყოფი ჯარისკაცები მშვიდობიან მოსახლეობაზე 6-ჯერ მეტ კევს მოიხმარდნენ. ეს შანსი ხელიდან არ გაუშვა უილიამ რიგლიმ, რომელმაც იმას მიაღწია, რომ „რიგლის“ საღეჭი რეზინი ჯარისკაცთა რაციონში შეიტანა. | „მშრალი კანონის“ პერიოდში ამერიკელებს კარგი სამსახური გაუწია მიხაკის კევმა „ქლოუვ“ (Clove), რომელიც [[ალკოჰოლი|ალკოჰოლს]] სუნს უკარგავდა. საღეჭმა რეზინმა ომშიც მიიღო მონაწილეობა. 1930 წელს კოლუმბიის უნივერსიტეტის პროფესორმა ჰოლინგ-ვონიტმა გამოაქვეყნა სტატია – „ღეჭვის ფსიქოდინამიკა”, რომელშიც ამტკიცებდა, რომ ღეჭვა [[სტრესი|სტრესის]] მოხსნის უნიკალური საშუალებაა. თეორია პრაქტიკულად დამტკიცდა, ფრონტზე მყოფი ჯარისკაცები მშვიდობიან მოსახლეობაზე 6-ჯერ მეტ კევს მოიხმარდნენ. ეს შანსი ხელიდან არ გაუშვა უილიამ რიგლიმ, რომელმაც იმას მიაღწია, რომ „რიგლის“ საღეჭი რეზინი ჯარისკაცთა რაციონში შეიტანა. | ||
| ხაზი 42: | ხაზი 42: | ||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
| − | + | [[გამოჩენილ ბიზნესმენთა სამეწარმეო ცხოვრებიდან]] | |
მიმდინარე ცვლილება 16:10, 16 ივნისი 2023 მდგომარეობით
უილიამ რიგლი – (ინგლ. William Wrigley, 30 სექტემბერი 1861 – 26 იანვარი 1932) – ამერიკელი მეწარმე, საღეჭი რეზინის კომპანია William Wrigley Jr. Company-ს დამფუძნებელი
სარჩევი |
[რედაქტირება] უილიამ რიგლის „წინაპრები“
[რედაქტირება] თომას ადამსი
იმის შესახებ, რომ მაიას ტომები უხსოვარი დროიდან ღეჭავდნენ ჩიკლს – ტროპიკული ხის საპოდილის წვენის შედედებულ რძისებრ მასას, ნიუ-ჯერსელ (New-Jersey) გამომგონებელსა და ფოტოგრაფს, თომას ადამსს, თვით გენერალმა ანტონიო ლოპეს დე სანტაანამ, მექსიკის დევნილმა პრეზიდენტმა მოუთხრო, რომელიც თავს ნიუ-ჯერსს აფარებდა. პრეზიდენტმა სამშობლოს სასწრაფოდ დატოვების გამო, თან მხოლოდ ერთ ტონამდე ჩიკლი წაიღო და პოლიტიკოსის საუკეთესო თვისების, დარწმუნების უნარის მეშვეობით, ეს მასა საექსპერიმენტოდ მეზობელ ადამსს მიჰყიდა.
ადამსი და მისი უფროს ივაჟი ერთი წლის განმავლობაში ამაოდ ცდილობდნენ ახალი რეზინის გამოგონებას. ერთხელ აფთიაქში შესვლისას ადამს-უფროსმა შენიშნა, თუ როგორ ყიდულობდა პატარა გოგონა პარაფინის საღეჭ რეზინას – „ვაით მაუნთინ“–ს (White Mountain).
ადამსები დაუყოვნებლივ შეუდგნენ საქმეს. სამზარეულოში პატარა ქვაბში რეზინი მოხარშეს, ძელაკებად დაჭრეს და ფერად ფურცლებში გაახვიეს. თომას-უმცროსმა, რომელიც საპარიკმახერო საქონელს ჰყიიდდა, სავაჭრო მოგზაურობაში 25 ყუთი რეზინი წაიღო, თუმცა უშედეგოდ, ახალი საქონელი წარმატებით არ სარგებლობდა. თომასი იძულებული იყო საღეჭი რეზინები საბაკალეო მოვაჭრეთათვის მუქთად დაერიგებინა. მოგზაურობიდან დაბრუნებულს მაგიდაზე 300 ყუთის შეკვეთა დახვდა. აშკარა იყოა ხალი გამოგონება მომხმარებელთა შორის პოპულარობით სარგებლობდა. ადამსებმა დაიქირავეს 30 მუშა, რომლებიცნიუ-ჯერსის ფაბრიკაში საღეჭი რეზინების („ადამს №1“ და „ადამს №2“) შეფუთვით იყვნენ დაკავებულნი. თომას უფროსმა 1871 წელს საღეჭი რეზინის სამრეწველო წარმოებაზე პატენტი აიღო.
ადამსმავე გამოუშვა პირველი არომატული საღეჭი რეზინი. ჩიკლს მან ძირტკბილა დაუმატა და მომხმარებელს ლეგენდარული მარკა „ბლექჯექი“ (Blackjack) წარუდგინა, რომელიც 1970 წლამდე გამოდიოდა. ნიუ-იორკის ერთ-ერთ სარკინიგზო სადგურზე ფირფიტებად დაჭრილი საღეჭი რეზინის ავტომატი დადგეს, რომლითაც ასევე ადამსისეული „ტუტი-ფრუტი“ იყიდებოდა. ამ მარკამაც 70-იანი წლების შუახანებამდე გაძლო.
[რედაქტირება] ჯონ კოლვანი
ადამსების წარმატების ფონზე კენტუკელმა ბაყალმა ჯონ კოლვანმა მაღაზია გაყიდა, 1500 ფუნტის ჩიკლი შეუკვეთა, სამზარეულოში გამოიკეტა და ფქვილ-შაქარში არომატიზატორის დამატებით ხანგრძლივი გემოს საიდუმლოს მიაგნო. ახალი ორლეანიდანაიც ბერგამდე „ქოლგანის ტაფი ტოლუ“ (Colganis Taffy Tolu) წარმატებით საღდებოდა.
[რედაქტირება] ედვარდ ბიმენი
იმისთვის, რომ საღეჭი რეზინის მოხმარება ცხოვრების ნორმად ქცეულიყო, მას ვულგარულობა უნდა დაეკარგა, ანუ სასარგებლო თვისებები შემატებოდა. პირველად ეს ოჰაიოელმა ექიმმა ედვარდ ბიმენმა მოახერხა. იგი საჭმლის მონელების გასაუმჯობესებლად პეპსინის ფხვნილს ამზადებდა. ექიმმა პეპსი საღეჭ რეზინს შეურია და არც თუ ურიგო გემოს მქონე „სასარგებლო“ პროდუქტი მიიღო. წვეროსანი ექიმის გამოსახულებიანი საღეჭი რეზინი ნამდვილი ბესტსელერი გახდა და 1855 წლამდე გამოდიოდა.
[რედაქტირება] ეფრენკ კანინგი
ექიმ ბიმენს ესტაფეტა ფრენკ კანინგმა ჩამოართვა. 1916 წელს იგი კბილებისთვის სასარგებლო „დენთინის“ (Dentyne) გამოშვებას იწყებს. ღეჭვა დოყლაპიების ნაცვლად საკუთარ ჯანმრთელობაზე მზრუნველ მოქალაქეთა ჩვევად იქცა, მაგრამ მკაცრად აღზრდილი კეთილშობილი ქალიშვილები საღეჭ რეზინს კვლავ ამრეზით უყურებდნენ. აქ კი სიტყვამ გაჭრა. კიდევ ერთმა ახალბედამ გამოუშვა „ქის-მი“ (Kiss-me) მარკის რეზინი, რომელმაც გოგონებში დიდი პოპულარობა გამოიწვია.
[რედაქტირება] უილიამ უაიტი
ბატი-ბუტით მოვაჭრე მისტერ უილიამ უაიტი, კლივლენდიდან, ისტორიაში იმით შევიდა, რომ ჩიკლს პიტნა და სიმინდის სიროფი დაუმატა. გონიერმა უაიტმა პიტნის კევები აშშ-ის კონგრესმენებს ჩამოურიგა, რის შემდეგაც კანონმდებლებს ძალიან შეუყვარდათ უაიტის საღეჭი რეზინი, თავად უაიტსკი – პოლიტიკა. მალე უაიტი უპრობლემოდ გახდა კონგრესის წევრი და ბრიტანეთის ნაპირებისკენ გაეშურა. კონგრესმენს ბუკინგემის სასახლეში აუდიენციის მიღება არ გასჭირვებია. მან მეფე ედვარდ VII-ს საკუთარი წარმოების პიტნის კევის დიდი კოლოფი გადასცა. უაიტმა ამ ფაქტის შესახებ ყველა ამერიკულ გაზეთს აცნობა, რის შედეგადაც საღეჭი რეზინის გაყიდვა გაორმაგდა.
[რედაქტირება] უილიამ რიგლი
1899 წელს ადამსები, პრიმლი, ბიმენი, უაიტი და კევების სხვა მწარმოებლები „ამერიკან ჩიქლ ქომპანი“-ში (American Chicle Company) გაერთიანდნენ. ამ პერიოდში ბიზნესში შემოიჭრა დიდი კომერსანტი უილიამ რიგლი უმცროსი, რომელმაც საკუთარ იმპერიას ჩაუყარა საფუძველი.
უილიამ რიგლი ათი წლიდან მამის კომპანიის „რიგლის სქაურინგ სოუფ“ (Wrigley’s Scouring Soap) საპნებით ვაჭრობდა. 1891 წელს მან ჩიკაგოს მიაშურა, რათა საკუთარი საქმე წამოეწყო.
„უ. რიგლი ენდ ქომფანი“-ის (Wm.Wrigley, Jr.and Company) დამფუძნებელი ბიზნესის ნამდვილი გენიოსი გამოდგა. მან პირველმა გამოიგონა პრემიების სისტემა, – „ყველას უხარია რაიმეს მუქთად მიღება“, – ამბობდა იგი და ყუთით საპნის მყიდველს ქოლგას სჩუქნიდა. შემდეგ ქოლგას შეენაცვლა სასმელი სოდა, რომელიც საპნებზე უფრო პოპულარული გამოდგა. რიგლი სოდის წარმოებაზე გადაერთო, ხოლო ერთი ქილა სოდის მყიდველს პრემიის სახით ორ კოლოფ საღეჭ რეზინს სთავაზობდა. პრემია კვლავ ძირითად საქონელზე უფრო პოპულარული გახდა. რიგლიმ მიიჩნია, რომ საღეჭი რეზინი მისი მომავალი იყო.
ზინოს რიგლიმ პატარა ფაბრიკას საკუთარი მარკის საღეჭი რეზინი შეუკვეთა და ეკონომიკური კრიზისის პირობებში არნახული სარეკლამო კომპანია გააჩაღა. „ლოთა გამ“-ისა”(Lotta gum) და „ვაზარ“-ის (Vassar) რეკლამებს ყველგან შეხვდებოდით: სახლის კედლებზე, ომნიბუსებსა და ტრამვაიზე, ჟურნალ-გაზეთებსა თუ სათამაშო ბანქოს კოლოფებზე. 1893-94 წლებში ბაზარზე გამოჩნდა „რიგლის სფიამინტი“ (Wrigley’s Spearmint) და „ჯუსი ფრუტი“ (Juicy Fruit).
რიგლის კონკურენტები მოდუნების საშუალებას არ აძლევდნენ და ნიჭიერი ბიზნესმენიც საქმეს ახალი მიგნებებით ამდიდრებდა. მან ამჯერად “სემპლინგი””(sampling- ნიმუშის, სინჯისშერჩევა) მოიშველია. კოხტად გამოწყობილმა ლამაზმა გოგონებმა ნიუ-იორკელებს მხოლოდ ერთ წელიწადში მილიონ ნახევარის ხვადასხვა მარკის ფირფიტა დაურიგეს.
„ბაბლ გამ“-ის”(Bubble Gum) დიდებას 1928 წელს ჩაეყარა საფუძველი. ფირმა „ფლეერი“ (player) გასაბერი რეზინის გამოგონებაზე 1906 წლიდან მუშაობდა. პირველი გასაბერი კევები მომხმარებლის სახეს ძნელად შორდებოდა. გამოსავალს კომპანიის თანამშრომელმა უოლტერ დიმემ მიაგნო. შემდეგ მან თავისი ქმნილება ვარდისფრად შეღება. იგი „ბაბლ გამ“-ის ტრადიციული ფერი გახდა.
„მშრალი კანონის“ პერიოდში ამერიკელებს კარგი სამსახური გაუწია მიხაკის კევმა „ქლოუვ“ (Clove), რომელიც ალკოჰოლს სუნს უკარგავდა. საღეჭმა რეზინმა ომშიც მიიღო მონაწილეობა. 1930 წელს კოლუმბიის უნივერსიტეტის პროფესორმა ჰოლინგ-ვონიტმა გამოაქვეყნა სტატია – „ღეჭვის ფსიქოდინამიკა”, რომელშიც ამტკიცებდა, რომ ღეჭვა სტრესის მოხსნის უნიკალური საშუალებაა. თეორია პრაქტიკულად დამტკიცდა, ფრონტზე მყოფი ჯარისკაცები მშვიდობიან მოსახლეობაზე 6-ჯერ მეტ კევს მოიხმარდნენ. ეს შანსი ხელიდან არ გაუშვა უილიამ რიგლიმ, რომელმაც იმას მიაღწია, რომ „რიგლის“ საღეჭი რეზინი ჯარისკაცთა რაციონში შეიტანა.
მეორე მსოფლიო ომის დასასრულისთვის მხოლოდ აშშ წელიწადში 195 მილიონი ფუნტის საღეჭ რეზინს მოიხმარდა. იმისთვის, რომ დიდი მოთხოვნილება დაეკმაყოფილებინა, რიგლიმ ფაბრიკები ააგო ფილიპინებზე, საფრანგეთში, ავსტრიასა და კენიაში. დღესდღეობით კომპანიის ფილიალები 100-ზე მეტ ქვეყანაშია გახსნილი. რიგლის იმპერიას დამფუძნებლის შვილთაშვილი უილიამ რიგლი ხელმძღვანელობს.
