ქორიძე ხარიტონ
ხარიტონ ქორიძე – (1906-1999), ფილოსოფიის მეცნიერებათა კანდიდატი (1949), დოცენტი (1962), დაიბადა სოფელ საჭამიასერში (ჩოხატაურის რაიონი); საშუალო განათლება მიიღო ჭიათურის გიმნაზიაში, რომელიც 1925 წელს დაამთავრა. 1926-1930 წლებში სწავლობდა მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოსოფიის ფაკულტეტზე, 1930-1933 წლებში იყო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ასპირანტი ფილოსოფიის სპეციალობით.
ასპირანტურის წლებიდან, შემდეგ კი მთელი სიცოცხლის მანძილზე ეწეოდა პედაგოგიურ მოღვაწეობას საქართველოს უმაღლეს სასწავლებლებში - ასწავლიდა ფილოსოფიას თბილისის ინდუსტრიალურ ინსტიტუტში, თბილისის სამხატვრო აკადემიაში, თბილისის სახელმწიფო კონსერვატორიაში. 1952-1962 წლებში მუშაობდა თბილისის პუშკინის სახელობის პედაგოგიურ ინსტიტუტში მარქსისმ-ლენინიხმის კათედრის გამგის თანამდებობაზე. 1962 წლიდან ხ. ქორიძე თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოსოფიის კათედრის დოცენტი იყო. ხ. ქორიძის კვლევითი მუშაობის მთავარ ინტერესს შეადგენდა შემეცნების თეორიის პრობლემები, ბუნებისმეცნიერებისა და მეცნიერულ-ტექნიკური რევოლუციის ფილოსოფიური საკითხები. გამოქვეყნებული აქვს 50-ზე მეტი სამეცნიერო ნაშრომი, მათ შორის - რამდენიმე მონოგრაფია და ბროშურა.
თხზულებები
- „მარქსისტულ-ლენინური ფილოსოფია - საბუნებისმეტყველო და საზოგადოებრივ მეცნიერებათა მეთოდოლოგია“ (თბილისი, 1976);
- „ე.ი. ლენინი და მარქსისტული გნოსეოლოგიის ზოგიერთი საკითხი“ (თბილისი, 1984);
- „ასახვის ლენინური თეორიის შესახებ“ (თბილისი, 1995).
