პატიმრობა

სასამართლო განაჩენით დამნაშავედ ცნობილი პირისათვის თავისუფლების აღკვეთა (საზოგადოებისაგან იზოლაცია) სახელმწიფოს მიერ სპეციალურად გამოყოფილ ადგილებში. პატიმართა უფლებებზე საუბარია შემდეგ დოკუმენტებში: 1984 წლის წამებისა და სხვა აქტების, არაადამიანური ან დამამცირებელი მოპყრობისა და დასჯის კონვენციები;1957 წლის მინიმალური სტანდარტები პატიმართა შესახებ; 1988 წლის ძირითადი პრინციპები ნებისმიერი ფორმის პატიმართა ან დაკავებულთა უფლებების შესახებ \nსაქართველოს სისხლის სამართლის კანონმდებლობით გათვალისწინებულია პ-ის რამდენიმე სახე: ტუსაღობა - გულისხმობს მსჯავრდებულის საზოგადოებისაგან მკაცრ იზოლაციას. მიესჯება ერთიდან ექვს თვემდე ვადით (48-ე მუხლი); სადისციპლინო სამხედრო ნაწილში მოთავსება - მიესჯება სამხედრო მოსამსახურეს, თუ მას განაჩენის გამოტანის დროისთვის არ მოუხდია კანონით გათვალისწინებული გაწვევის ვადა. ინიშნება სამი თვიდან ორ წლამდე ვადით (49-ე მუხლი); ვადიანი თავისუფლების აღკვეთა - გულისხმობს მსჯავრდებულის საზოგადოებისაგან იზოლაციას და კანონით განსაზღვრულ სასჯელაღსრულების დაწესებულებაში მოთავსებას, რომელიც მიესჯება ექვსი თვიდან ოც წლამდე ვადით (50-ე მუხლი); უვადო თავისუფლების აღკვეთა - მიესჯება მხოლოდ განსაკუთრებით მძიმე დანაშაულისათვის (51-ე მუხლი). საპატიმრო დაწესებულებებში ქცევის წესებს არეგულირებს 1999 წლის საქართველოს კანონი პატიმრობის შესახებ.