მიტევება, «მოშუება», «მიშუება», მოთმენა, ნების მიცემა:
- „მ ა ც ა დ ე და აღმოგიღო წუელი ეგე“ მთ. 7,4; „მ ა ც ა დ ე მე, მოვსრა ერი ესე“ G — „მ ო მ ი შ უ (მ ი მ ი შ უ pb.), რაჲთა მოვსრნე იგინი“
- M, II შჯ. 9,14; „ა ც ა დ ე თ მცირედ, რაჲთა განისუენოს“ მრკ. 247; „მ ა ც ა დ ე თ მე ხან ერთ“ სნდ. 6,7; „მ ა ც ა დ ე თ მე სამ თთუე ოდენ“
- ანდ.- ანტ. 230,14; „ა ც ა დ ო ნ ღუარძლი იგი თანა-აღორძინებად იფქლსა“ მ. სწ. 68,15.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page 
top of page