
	ლექსიკონები Top 10 Feedback Login ძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)

საშუებელ-ი

(საშუებლისა) ჩვილი, ფუფუნეული, განსაცხრომელი, სათუთი, სიკეთე, ფუფუნება, მხიარულება, განცხრომა; «შუებულება», «შუება», კეთილდღეობა:

„რომელნი სამოსლითა დიდებულითა და ს ა შ უ ე ბ ე ლ ი თ ა არიან“ ლ. 7,25; „განცჳვენ სახლთაგან ს ა შ უ ე ბ ლ ი ს ა (შ უ ე ბ ი ს ა pb.), მათისათა“ O, მიქ. 2,9;
„აღივსო მუცელი თჳსი ს ა შ უ ე ბ ლ ი ს ა გ ა ნ (შ უ ე ბ უ ლ ე ბ ი ს ა გ ა ნ pb.) ჩემისა“ I, იერემ. 51,34; „ვითარცა სამოთხჱ ს ა შ უ ე ბ ლ ი ს ა ჲ ქუეყანაჲ“
О იოვ. 2,3; „განსუქნეს და ფუფუნეულ იქმნნეს ს ა შ უ ე ბ ე ლ თ ა მათთა შინა“ I, ნეემ. 9,25; „მიხილვან ს ა უ ე ბ ე ლ ნ ი იგი აღთქუმულნი“ მარკ. 250r;
„ს ა შ უ ე ბ ე ლ ს ა და სამოთხესა ღმრთისასა იყავ“ О, ეზეკ. 28,13; „შეურაცხჰყვნე ყოველნი ს ა შ უ ე ბ ე ლ ნ ი და დიდებანი სოფლისანი“ მ. სწ. 132,17.