«ვენაჴი», ზვარი, ვაზი:
- „იქმოდე ს ა ყ უ რ ძ ნ ე ს ა ჩემსა“ C, —„იქმოდე ვ ე ნ ა ჴ სა ჩემსა“ DE, მთ. 21,28; „მწყემსთა მრავალთა განრყუნეს ს ა ყ უ რ ძ ე ნ ი ჩემი“ I, იერემ. 12,10; „რომელი სდგა მცველად
- და მყუდლად საგონებელსა ს ა ყ უ რ ძ ნ ე ს ა“ ფიზ. XVII 20; „განრყუნილ არს ს ა ყ უ რ ძ ე ნ ი მათი“ სოფ. 3,7.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.