ჟამ-ი

1. «დღე», საათი, სეზონი; დრო:
    

   „აღივსნეს ჟ ა მ ნ ი შობისა მისისანი“ DE,— „აღივსნეს დ ღ ე ნ ი შობისანი“ C, ლ. 1,57; „ოდეს იყო ჟ ა მ ი, დაჯდა“ ლ. 22,14; „სიგრძჱ ჟ ა მ თ ა ჲ და წელნი ცხოვრებისანი“ О, იგ. სოლ. 3,16;

   „ექუს ჟ ა მ ი თ გ ა ნ“ DE, მთ. 27,45; „მეცხრესა ოდენ ჟ ა მ ს ა ჴმა-ყო იესუ“ მთ. 27,46; „ჟ ა მ ი ესე ზამთარი არს“ O, I ეზრა 9,11; „ყოვლისათჳს ჟ ა მ ი არს“ O, ეკლ. 3,1; „საყჳრმან...

   ჴმა-ყვის ჟ ა მ ს ა ბრძოლისასა“ მ. სწ. 17,37.

2. See also: არა-ჟამ-ი, გრძელჟამეულობა, მეჟამე, მჟამობელ-ი, მრავალჟამეულ-ი, მყოვარ-ჟამ, უჟამო
   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.