მოხუეჭა

1. «ვნება»; «დაკლება», «მიხუეჭა», წართმევა:
    

   „მონახუეჭი, რომელი მ ო ი ხ უ ე ჭ ა“ G,—„ვნებისა მისთჳს, რომელ ა ვ ნ ო“ M, ლევიტ. 6,4; „ნუ მ ო ჰ ხ უ ე ჭ სასყიდელსა

   მორეწესა უპოვარსა“ M,—„არა დ ა ა კ ლ ო სასყიდელსა დავრდომილისა[სა]“ G, II შჯ. 24,14; „მ ო ჰ ხ უ ე ჭ დ ე ს და არა

   მოაკლეს დართვად აღნადგინები აღნადგინებსა ზედა“ O,—„მ ი ჰ ხ უ ე ჭ დ ე ს და არა მოაკლეს მიქცევად ვახში ვახშსა ზედა“ pb.,

   იერემ. 9,5; „რომელი, მოჰხუეჭდეს მათ, იგი არს კაცი მოსისხლჱ“ O, ზირ. 31,25.

2. მომხუეჭელი, მონახუეჭი.
   წართმევა, დახვეწა:
    

   „დავაყენნეთ ჴელნი ჩუენნი უმსჯავროდ მ ოხ უ ე ჭი ს ა გ ა ნ“ მ. სწ. 55,32; „იყო სიქადულ მისა ტაცებაჲ და მ ო ხ უ ე ჭ ა ჲ

   და უსამართლოვებაჲ.“ ლიმ. 72,21; „არა არიან ჩუენ შორის მ ო ხ უ ე ჭ ა ნ ი სიტყუათანი“ ბ. კეს.-ექუს. დღ. 79,19.

   See also: ხუეჭა
   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.