მოხება

1. «შემოხება», «შემოყოფა», «მოწევნა», მიახლება, შეერთება:
    

   „ნუ მ ო მ ე ხ ე ბ ი“ C,—„ნუ შ ე მ ო მ ე ხ ე ბ ი“ DE, ი. 30,17; „არა მ ო მ ე ხ ო მე დრკუჲ. გულითა“ Շ,—„არა შ ე მ ო მ ე ყ ო

   მე დრკუჲ გული“ G, ფს. 100,3; „მ ო ე ხ ო ჟამი ნაყოფისაჲ“ C, ––„მ ო ი წ ი ა ჟამი ნაყოფისაჲ“ DE, მთ. 21,34.

2. «მოახლება»:
    

   "მ ო ხ ე ბ ა ს ა ჩემ ზედა უკეთურთასა“ Շ,—„მ ო ა ხ ლ ე ბ ა ს ა ჩემ ზედა უკეთურთასა“ G, ფს. 26,2.

   See also: ხება
   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.