მოღუაწება

1. ბრძოლა:
    

   „მ ო ი ღ უ ა წ ე ღუაწლი იგი კეთილი“ I ტიმ. 6,12.

2. მოვლა, გარჯა, ზრუნვა; შრომა:
    

   „მ ო ღ უ ა წ ე ბ ი თ ა მით ღმრთისაჲთა“ კოლ. 1,25; „კურნება იყოს ჴორცთა შენთა და მ ო ღ უ ა წ ე ბ ა ძუალთა შენთა“ O, იგ.

   სოლ. 3,8; „ჴელნი მჴნეთანი მ ო ღ უ ა წ ე ბ ა ს ა შინა“ O, იგ. სოლ, 13,4; „დიდითა მ ო ღ უ ა წ ე ბ ი თ ა მოისრნეს“ ვრდ.

   90,17; „მ ო ღ უ ა წ ე ბ ა ჲ მათი ობოლთა და ქურივთაჲ“ მ. სწ. 126,6; „ვითარ-მე ეკლესიათა ღმრთისათა მ ო ღ უ ა წ ე ბ ა

   აგოს?“ I ტიმ. 6,4; „სენაკსა შინა მ ო ღ უ ა წ ე ბ ა თ ა მისთა აღრაცხვაჲ ვისმცა ძალ-ედვა“ ი.-ე. 47,6.

   See also: მოღუაწ-ი, მოღუაწე
   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.