ლექსიკონებიTop 10 Feedback Loginძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)
( -
D I [
ა ბ გ დ ე ვ ზ თ ი კ ლ მ ნ ო პ ჟ რ ს ტ უ ფ ქ ღ ყ შ ჩ ც ძ წ ჭ ხ ჯ ჰ ჱ ჳ ჴ ჵ
მა მბ მგ მდ მე მვ მზ მთ მი მკ მლ მმ მნ მო მპ მჟ მრ მს მტ მუ მფ მქ მღ მყ მშ მჩ მც მძ მწ მჭ მხ მჯ მჴ
მო მო- მოა მობ მოგ მოდ მოე მოვ მოზ მოთ მოი მოკ მოლ მომ მონ მოო მოპ მორ მოს მოტ მოუ მოფ მოქ მოღ მოყ მოშ მოჩ მოც მოძ მოწ მოჭ მოხ მოჰ მოჴ
Suggest a term Report a bug Add to search Print version

მონაზონ-ი

(მონაზუნისა) ბერი, მარტოდმყოფი, მოწესე, დაყუდებული:
 
„მოხადა ყოველთა ეპისკოპოსთა და მ ო ნ ა ზ ო ნ თ ა“: ვარ. 817; —„იღუწი შენ მ ო ნ ა ზ ო ნ თ ა თ ჳ ს“ მრთ. A, ანტ. დ. 34r;
„ვინ შეგქმნა შენ მ ო ნ ა ზ უ ნ ა დ“ მ. ცხ. 84; „ეშოროს მ ო ნ ა ზ ო ნ ი ხილვად პირსა დედათასა“ მ. სწ. 182,6 „გამოვედ მეცა
უდაბნოსა ამას და ვიქმენ მ ო ნ ა ზ ო ნ“ მ. ცხ. 153r.
See also: მონაზონება
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page Top 10 • Feedback • Login top of page
© 2008 David A. Mchedlishvili XHTML | CSS Powered by Glossword 1.8.9