მოლოდება

1. ლოდნა, მოლოდინება, დაცვა:
    

   „მ ო ე ლ ო დ ე თ აღქუმასა სულისა წმიდისასა“ საქ. მოც. 1,4; „მ ო ე ლ ი ა ნ თუალნი ჩემნი მაცხოვარებასა შენსა“

   ფს. 118,123; „მ ო ე ლ ო დ ა სასუფეველსა ღმრთისასა“ მრ. 15,43; „მ ო ე ლ ო დ ე ნ, ვითარცა წჳმასა, თქუმასა

   ჩემსა“ M,—„მ ო ი ლ ო დ ე ბ ო დ ე დ, ვითარცა წჳმაჲ, აღთქუმაჲ ჩემი“ G, II შჯ. 32,2; „რომელსა-იგი

   მ ო ვ ე ლ ი თ“ ი. ოქრ.-მარხ. და იონ. 100,8; „არავინ მ ო ე ლ ი ს გულითა“ I, ეს. 57,1; „მ ო ე ლ ო დ ა

   იგი დუქსისა მის მოსლვასა“ სბსტ. 128,21.

2. მოსალოდებელი, მოულოდებელი.
   «იჭჳ», ცდა, ლოდინი:
    

   „განმარინა მე... ყოვლისაგან მ ო ლ ო დ ე ბ ი ს ა (ი ჭ ჳ ს ა Շ) ერისა მის ჰურიათაჲსა“ საქ. მოც. 12,11; „საშინელი რაჲმე

   მ ო ლ ო დ ე ბ ა ჲ საშჯელისაჲ... შესჭამდეს მტერთა მათ“ ჰებრ. 10,27; მ ო ლ ო დ ე ბ ა მ ა ნ სასყიდლის-მომცემელისამან

   ქმნის სული საქმედ კეთილისა“ მრთ. D, კ. იერ.-აღდგ. 113; „მოიღოს მოსაგებელი მ ო ლ ო დ ე ბ ი ს ა მისისაჲ.“ მ. სწ.

   181,23.

   See also: ლოდება
   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.