ვახშის შეკრება, ვახშის გამორთმევა; «ვასხება», «მოჴდა»:
- „არა მ ო ჰ ვ ა ხ შ ო ძმასა შენსა ვახში ვეცხლისაჲ.“ G,—„ნუ მ ო ჰ ჴ დ ი ძმასა შენსა აღნადგინებსა ვეცხლისასა“ M, II შჯ. 23,19;
- „უცხოსა მ ო ჰ ვ ა ხ შ ო“ G,—„უცხოსა ა ვ ა ს ხ ო ვასხი“ pb., II შჯ. 23,20.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.