მოგონება

1. «გულისჴმის–ყოფა», «გონება», გრძნობა, შეგნება, ცნობა, შეტყობა, განზრახვა, მოფიქრება:
    

   „მ ო ე გ ო ნ ა სიტყჳსაჲ მის“ C, — „გ უ ლ ი ს ჴ მ ა-ყ ვ ე ს სიტყუაჲ იგი“ DE, ლ. 2,17; „მ ო ე გ ო ნ ა მამასა მისსა

   ჟამი იგი“ ი. 4,53; „გულსა მ ო ე გ ო ნ ა და შევიდა იგი სახლსა მარიამისსა“ საქ. მოც. 12,12; „ესე რაჲმე რად ჰქმენ,

   იგი რაჲმე რად მ ო ი გ ო ნ ე?“ მ. ცხ. 107r; „მ ო ა გ ო ნ ე ბ ს ქმნად“ მ. ცხ. 280v; „მ ო ა გ ო ნ ა ძმასა თჳსსა“

   მ. ცხ. 117r; „მ ო ი გ ო ნ ე განსაცდელი“ მ. ცხ. 83r; „ვერა სადა მ ო ვ ი გ ო ნ ე სიკუდილი, თუ მოსიკუდიდ ვარ

   უკუნისამდე“ მ.სწ. 249,3; „მ ო ი გ ო ნ ე ს ცვალება ჟამთა და შჯულისა“ pb., „ჰ გ ო ნ ე ბ დ ე ს ცვალებად ჟამთა

   და შჯულსა“ O, დან. 7,25.

2. შეტყობა, შეგნება, აზრი:
    

   „მ ო გ ო ნ ე ბ ა დ მ დ ე ვ ე განგუეშორის“ გრ. ანძ.-შობ.295,33; „წერილი გულად უწეს გონებასა, სადა-იგი

   მ ო გ ო ნ ე ბ ა ნ ი იშვებიან“ Ath.17,336v.

   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.