ვაება

1. «აღკუმინვა», ვაის თქმა; ტირილი და გლოვა:
    

   „არავინ ა ღ ი კ უ მ ი ნ ა, არავინ ძეთა ისრაელისათამან ენითა თჳსითა“ M — „არა ი ვ ა ა არცა ერთმან ძეთა ისრაჱლისათამან

   ენითა თჳსითა“ G, ისუ ნ. 10, 21.

2. «ვაჲ»:
    

   „დაწერილ იყო მას გოდებაჲ, უბადრუკებაჲ და ვ ა ე ბ ა ჲ I, ეზეკ 2,9; „ვაებასა მივსცემდე თავსა ჩემსა“ მ.ცხ. 98r; „ვ ა ე ბ ა ჲ

   ვ ა ე ბ ა ს ა ზედა“ pb — ვ ა ჲ ვ ა ს ა ზედა იყოს“ O, ეზეკ. 7,26.

   See also: ვაჲ
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.