ზაბაკ-ი

1. გურ., ლეჩხ.

   ნაკლი; უ ზ ა ბ ა კ ო უნაკლო, უმიზეზო (გ. შარაშ.; მ. ალავ.).

2. იმერ.

   მტყუანი, დამნაშავე (ი. ქავთ.).

    

   „არა, რაც უნდა პატივი ცეს ახლა, ერთში მაინც არი ბიცოლაჩემთან ზაბაკად.“

   Source: ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა: წ. 1/ [შემდ.: ალ. ღლონტი].- თბ.: განათლება, 1974