„არვიცი“-ს დედ და „ვიცი“-ს დედა

ნათქვამია: ვიცის დედა ტიროდა, არვიცის დედა იცინოდაო...

ვინც იცის, მაგრამ თავს იკავებს და ამბობს არ ვიციო, „არვიცია“-ა.

ვინც იცის, თავს ვერ იკავებს და ამბობს, „ვიცი“-ა.

თავიანთი ხასიათის მიხედვით „ვიცი“ და „არვიცი“ შესაფერ მოსავალს იმკიან: თავშეკავებილი „არვიცი“-ს დედა კმაყოფილია და იცინის, თავშეუკავებელი და დოღრიალა „ვიცი“-ს დედა კი თავისი შვილის მეტიჩრობით მუდამ უკმაკოფილოა და ტირის.

ამავე მნიშვნელობით ხევსურულში ყოფილა „არვიცა“ და „ვიცა“. აკ. შანიძის „ხევსურულ პოეზიაში“ არის ასეთი ლექსი: