სიმინდი

ჯერ ძირფესვია, მერე, ფესვის ზემოთ – კაჭაჭი. კაჭაჭს ზემოთ ასდევს მუხლები, მერე ხმლები, მერე ტარო, ტაროს წვერზე ულვაშია... სიმინდს თავიცა აქვს. თავზე ყვავილი – ქოჩოჩი, თუ გინდ ქოჩორი. სიმინდის აყვავებას ქოჩოჩის ამოღება ჰქვია“.

ზემო იმერეთში, პოეტ მუხრან მაჭავარიანის ცნობით სიმინდის ხმლებს „მკლავებს“ ეძახიან.

ზემო იმერეთში სცოდნიათ აგრეთვე „სიმინდის კუჭი“. ეს კუჭი არის მცენარის სათავე: „...სიმინდის კუჭი რო წამოვა და ნაყოფს წამოიღებს, მაშვინ გეიღოჯება თესლი“ (ბ. წერეთ.).

სიმინდის კუჭს ლეჩხუმურად ეძახიან „კილოს“, სიმინდის მარცვლის იმ ნაწილს, სადაც მოთავსებულია ნასახი. ამას თუ დავუმატებთ ვუკ. ბერიძის ლექსიკონიდან „ოქროს კბილს“, რაც სიმინდის უკანასკნელი ფესვებია (რომელიც მიწას არ სწვდება), სიმინდის აღწერილობა უფრო სრული გახდება, თუმცა ეს ჩამოთვლილი წვეთია იმ სიტყვა-გამოთქმებთან შედარებით, რაც საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში იხმარება სიმინდის ირგვლივ (იხ. გ. შარაშიძის გურული ლექსიკონის: „საყვირი სიმინიდისა“ და „სიმინდი საყვირში“).