მოკითხვა პატიმართა

„საპყრობილესა მრავალნი კეთილის მოქმედნი არიედ და ჩუენ არა უწყოდით. რამეთუ ოდესმე იოსებცა კეთილის მოქმედი უსამართლოდ შეყენებულ იყო საპყრობილესა მას მრავალთა თანა ბოროტის მოქმედთა, და იგი სწყალობდა მათ და უმსჯავროდ პყრობილ იყო, რომელსა ყოველი ეგჳპტე ვერ ესწორებოდა სიმართლითა (გამს. 39,19-23). და ესე ეგების, რაჲთა იყვნენ საპყრობილესა მრავალნი მართალნი უსამართლოდ, რომელნი ჩუენ არა უწყნით. ხოლო დაღაცათუ ერთიცა არა იყოს კეთილის მოქმედი, ჯერ-არს ჩუენდა თუალვაჲ მათი. რამეთუ უფალმანცა ჩუენმან არა თუ კეთილის მოქმედნი შეიწყნარნა და ძჳრის მოქმედნი უგულებელს-ყვნა, არამედ მეძავსაცა მიუშუა შეხებად და დაბანად ფერჴთა მისთა წმიდათა (ლკ. 7,37-38), და ურჩულონი ჰურიანი უგუნურობით აყუედრებდეს და ჰგმობდეს მას ამისთჳს, და რამეთუ მეზუერეთა და ცოდვილთა თანა ჭამდა (მთ. 9,10-11). და ჩუენ გუასწავა ცოდვილთა შეწყნარებაჲ და წყალობაჲ, და არა განგდებაჲ და განშორებაჲ“ (მამათა სწავლანი, X და XI სს-თა ხელნაწერების მიხედვით გამოსცა ილია აბულაძემ ა. შანიძის რედაქციით, თბ., 1955.)