ერთარსი

ტერმინი გამოიყენება წმიდა სამების პირთა ერთი არსების, ერთი ბუნების აღსანიშნავად. მაგ., მრწამსში ვკითხულობთ: ძე ღმრთისაჲ – ერთარსი მამისაჲ. მისი შესატყვისი, მაგრამ შინაარსობრივად ნაკლებ გამომხატველი, ტერმინია: თანაარსი. „შობილი იგი ძჱ ღმრთისაჲ თანა-ხატი და თანა-არსი და თანა-მსგავსი მამისაჲ, რომელსა შინა ყოველივე აქუს მამასა: ღმრთეებისა გამოცხადებაჲ, ხატი პირსა შინა და ბრწყინვალებისაგან დიდებაჲ იგი განახლდების“(სინური მრავალთავი 864 წლისა, სასტამბოდ მოამზადეს ძველი ქართული ენის კათედრის წევრებმა აკაკი შანიძის რედაქციით, წინასიტყვაობით და გამოკვლევით (კათ. წევრები – ივ. იმნაიშვილი, ლ. კიკნაძე, მზ. შანიძე, ზ. ჭუმბურიძე, ლ. ბარამიძე), თბ., 1959.). ერთარსობის დამადასტურებელი მუხლები: მთ.17,5; ინ.14,9; ინ.14,10; ინ.16,15; ინ.14,28(უდაბნოს მრავალთავი (IX-X სს.), აკაკი შანიძისა და ზურაბ ჭუმბურიძის რედაქციით, ტექსტი გამოსაცემად მოამზადეს: ლ. ბარამიძემ, კ. დანელიამ, რ. ენუქაშვილმა, ი. იმნაიშვილმა, ლ. კიკნაძემ, მ. შანიძემ და ზ. ჭუმბურიძემ. თბ., 1994.)