„დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ“

(ინ. 1,1) „სახარებისაჲ მის სიტყუაჲ იგი ღირსთა მიმართ ოხრის, რაჲთა არა კაცობრივთა გონებათა საღმრთოჲთ კერძოჲ იგი მოძღურებაჲ შეაგინონ, რამეთუ რაჟამს ძჱ სახელი ესმის, მამაჲცა და დედაჲცა გულსა მოიჴადონ. მისთჳს სიტყუაჲ თქუა, რომელ-იგი შემძლებელ იყო მუნქუესვე დასაბამსა სიტყჳსასა გამოუთქუმელისა მისთჳს თქუმად. და იხილე, რომელი-იგი სახჱ იწყო თქუმად, კიბენი აღჰმართნა და მრავალსა მას დაკიბულსა აღიყვანა ძჱ – სახელისასა მას გულისხმის-ყოფასა, არა თუ იგი რაჲმე უვარყო, არამედ ჟამსა თჳსსა და ჰმსახურა და თქუა: „დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ“, რაჲთა შეუძლებელი იგი ისწაო და საზეპუროჲსა მის შობისაჲ აქავე გულისხმა-ჰყო, რამეთუ სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ არა ხოლო ზეცისაჲ არს, არამედ ცათაჲ უფალი და ანგელოზთაჲ და ანგელოზთმთავართაჲ“ (კლარჯული მრავალთავი, ტექსტი გამოსაცემად მოამზადა და გამოკვლევა დაურთო თამილა მგალობლიშვილმა, თბ., 1991.)