დავითი და გოლიათი

„დავით გულსა თჳსსა ღმრთისა მიმართ ილოცვიდა, ხოლო გოლიად ჯაჭუ-ჭურითა მით იქადოდა. უწყოდა დავით, რამეთუ „არა მახჳლითა და ჰორლითა იჴსნნეს უფალმან მონანი თჳსნი“ (1 მეფ. 17,47), მიეახლა, აღმოიღო ქვაჲ ერთი და შთადვა შურდულსა, შესტყორცა და სცა შუბლსა მისსა და შთასტეხა ჩაფხუტი და შთავარდა ტჳნსა მისსა, დაემჴუა პირსა თჳსსა ზედა ქუეყანასა... დადგა მას ზედა ნეტარი დავით, აღმოჰხადა მაჴჳლი მისივე და მოჰკუეთა თავი“ (შატბერდის კრებული X საუკუნისა, გამოსაცემად მოამზადეს ბ. გიგინეიშვილმა და ელ. გიუნაშვილმა, თბ., 1979.)