არსება

იგივეა, რაც არსი, ბუნება. ეს ტერმინი ფილოსოფიური აზრით პირველად პლატონმა გამოიყენა და მისით აღნიშნავდა „ყოფიერებას“ (тό ϵίνάι) ან „მყოფს“ (тόὂυ), „არსებულს“. „არსება არის ყოველივე ის, რაც თავისთავად არსებობს, ე. ი. ის, რაც არის თავისთავად და ყოფიერება არც სხვის მიერ და არც სხვაში აქვს; ან სხვაგვარად: არსება არის ის, რაც არსებობისთვის რაიმე გარეშეს არ საჭიროებს“. – ამ ფილოსოფიურ განსაზღვრებას ღირ. მაქსიმე ამატებს: „ხოლო ჩვენი მამების თანახმად, არსება არის ბუნებრივი მყოფობა (ὀντότηϛ φυσκιἡ) – „ბუნებრივი რეალობა“, ან რაღაც „ყოფიერების პრინციპი“), რომელიც მრავალ და სხვადასხვა ჰიპოსტასში მყოფობს“. ღირ. იოვანე დამასკელის განსაზღვრებით: არსებაში, როგორც თავისთავად არსებულში, „აქციდენციაც თავის ყოფიერებას იძენს“. არსებანი არიან მატერიალურნიც და არამატერიალურნიც. ღმერთი ზეარსებულია, იგი ყოველგვარი არსების მიღმა მყოფობს.