მონოფიზიტები

„იტყჳან ყოვლად ბოროტნი სომეხნი, ვითარმედ: „ძესა ღმრთისასა შემდგომად განჴორციელებისაცა ერთი ბუნებაჲ და ერთი ნებაჲ და ერთი მოქმედებაჲ აქუს შეზავებული“... რომელთა წვალებასა ამხილებს ღმრთისმეტყუელიცა გრიგოლი, მეტყუელი ესრეთ: „მრწამს ძე და სიტყუაჲ ღმრთისაჲ ორთა შინა ბუნებათა, სული და ჴორცნი, ვნებული და უვნებელი“; და საღმრთოჲ კჳრილე მჴმობელი, ვითარმედ: „ერთსა მას ევნო და მოკუდა და ერთი უვნებელად და უკუდავად ეგო“; ამათ თანა სანატრელი ეფრემცა, ვითარმედ: „ორნი ბუნებანი ერთად შემოკრბეს, არამედ ღმრთეებაჲ არა იქცა ჴორცად და ჴორცთა მიმხუმელი უფალი არა შემატება იქმნა ღმრთეებისა“„ (თავნი სომეხთა წვალებისანი ოცდაათნი // მრავალთავი, I, ფილოლოგიურ-ისტორიული ძიებანი, თბ., 1971. ზ. ალექსიძე, არსენი ვაჩესძის „დოგმატიკონში” შესული ანტიმონოფიზიტური ტრაქტატი და მისი გამოძახილი ძველ სომხურ მწერლობაში, გვ. 133-158.)