ჭვითაფ-ი (ჭვითაფის), ჭვითუა (ჭვითუას)

1. ჭროკინი, ჭრინვა (პ. ჭარ.); ჭიკჭიკი (ფრინველისა); კნესა.
    

   ჭვითანს (ჭვითუუ

   იჭიკჭიკა

   უჭვითუუ

   უჭიკჭიკია

   ნოჭვითუე(ნ) ჭიკჭიკებდა თურმე) გრდუვ. საშ. — მოქ. ჭიკჭიკებს, ჭრინავს

   See also: ჭვიტაფ-ი (ჭვიტაფის), ჭვილა (ჭვილას), ჭვილუა, ჭვიჲუა (ჭვილუას, ჭვიჲუას)
2. ბრწყინვა, ბრჭყვიალი
   Source: მეგრულ-ქართული ლექსიკონი = Megrelian-Georgian dictionary : [3 ტომად] / ოთარ ქაჯაია ; [სარედ. საბჭო: თ. გამყრელიძე (მთ. რედ.) [და სხვ.]]. - თბილისი : ნეკერი, 2001. - 29 სმ.