შანკ-ი, შანკო (შანკის)

1. ერთგული დამცველი (კ. სამუშია); გუშაგი.
    

   დარჯა სვერეხიაშ ჩილი შანკიცალო ალუურდჷ:

   დარჯა სვერეხიას ცოლი `შანკისავით' (ერთგულ დარაჯად) ედგა გვერდით. მასალ., გვ. 66

   ხუმლა კოჩქ გამკოტყობუ მუში ოფულაშეშე... დო შანკოცალო დუჭყუ ჯინა

   ხმელი კაცი ჩუმათ გამოვიდა თავისი სამალავიდან და გუშაგივით დაუწყო ყურება.:აია, 1, გვ. 25

2. პურეულს ძველად სამეგრელოში მკიდნენ `შანკით'. აიღებდნენ ორ მოკლე ჯოხს, მასში პურის თავთავს გაუყრიდნენ და ისე გლეჯდნენ (ს. მაკალ., გვ. 185).
   Source: მეგრულ-ქართული ლექსიკონი = Megrelian-Georgian dictionary : [3 ტომად] / ოთარ ქაჯაია ; [სარედ. საბჭო: თ. გამყრელიძე (მთ. რედ.) [და სხვ.]]. - თბილისი : ნეკერი, 2001. - 29 სმ..