ავლაბარი

(ქც 4: 338,2).იხსენიება შემდეგ წერილობით წყაროებში: ვახუშტი ბაგრატიონის „აღწერა სამეფოსა საქართველოსა“ (ქც 4: 324, 21; 338, 2; 447, 14; 501,8, 16; 580, 16; 621, 3), ბერი ეგნატაშვილის „ახალი ქართლის ცხოვრება“ (ქც 2: 381, 15; 434, 7; 537, 33), „დასტურლამალი“ (ქართ. სამართ. ძეგ. 1966: 260, 306), პაპუნა ორბელიანის „ამბავნი ქართლისანი“ (ორბელიანი 1981: 82, 225, 235), იოანე ბაგრატიონის „ქართლ-კახეთის აღწერა“ (ბაგრატიონი 1986: 29), თეიმურაზ ბაგრატიონის „ახალი ისტორია“ (ბაგრატიონი 1983: 46, 62, სქ. 27), XIV-XVIII სს-ის ისტორიული საბუთები (ქართ. სამართ. ძეგ. 1970: 627, 665, 869, 987; 1972: 176, 343, 381, 649, 650; 1977: 50, 342; 1981: 456, 542, 767; 1985: 751, 752; დოკ. საქ. სოც. ისტ. 1940: 100, 117, 156, 208; 1953: 121, 122; საქ. ისტ. ქრონიკები ... 1980: 54, 55, 104, 108, 159, 193, 196; ქართულ-სპარსული ... 1955: 319, 333, 244, 246).

მდებარეობს ქ. თბილისში, ისნის მუნიც-ში, მტკვრის მარცხენა ნაპირზე, თანამედროვე ავლაბრის ტერიტორიაზე.

ვახუშტი ბაგრატიონი ავლაბრის შესახებ გადმოგვცემს: „უწოდებენ ოთხთა ქალაქთა აწ ტფილისს და განყოფით: კალას-ტფილისსა, ტფილისს-სეიდაბადს და ისნს-ავლაბარს“ (ქც 4: 338,1,2). „ისნი, რომელ არს ავლაბარი“ (ქც 4: 580,16). ავლაბარი სპარსულ-არაბული წარმოშობის სიტყვაა და ნიშნავს „სასახლის მიდამოს“ (მესხია 1952: 110). სხვა მოსაზრებით – „გარეთუბანს“, რომელშიც არ შედიოდა გალავანშემოვლებული მეტეხის ტერიტორია (ბერიძე 1977: 134, 135).

ავლაბარი არქეოლოგიურად შეუსწავლელია.