ღმერთი

ტრანსცენდენტული, უსასრულო, მარადიული და აბსოლუტური უმაღლესი არსება. ძველ აღთქმაში ღმერთი ასე განსაზღვრავს საკუთარ თავს: „მე ვარ, რომელიც ვარ“ (გამ. 3:14). ესაა მნიშვნელობა ებრაული ტეტრაგრამისა „იაჰვე“. ისრაელი ხალხის ღმერთი არაა აბსტრაქტული ღმერთი, არამედ ესაა ღმერთი, რომელმაც წარმოაჩინა საკუთარი თავი ისტორიაში, ეხმარებოდა თავის ხალხს და დადო მასთან და სხვა ადამიანებთან აღთქმა, რითაც განამტკიცა თავისი უზენაესობა და დააწესა აბსოლუტური მონოთეიზმი („არ იყოლიო სხვა ღმერთები ჩემს გარდა“, გამ. 20:3). ახალ აღთქმაში ღმერთი გვევლინება, როგორც სიყვარული (1 იოან. 4:8), როგორც ’abbà, „მამა“, რომელიც წარგზავნის თავის ძეს იესოს, მარადიულ ლოგოსს თავისი სიკვდილით ადამიანთა ცოდვის გამოსასყიდად. იესო ადამიანებს აძლევს სული წმიდას (ღმერთი როგორც სამება). ადამიანი, რომელიც ღმერთმა თავის ხატად (დაბ. 1:27) შექმნა, „ონტოლოგიურად გახსნილია ღმრთის საიდუმლოების მისაღებად“. ვატიკანის I კრება დადგენილებაში Dei Filius ამტკიცებს: „ეკლესია მიიჩნევს, რომ ღმრთის – ყოველივეს საწყისისა და სასრულის – არსებობა დარწმუნებით შეიძლება ვამტკიცოთ შექმნილ საგნებზე დაყრდნობით, ადამიანის გონების ბუნებრივი შუქის მეშვეობით“. ღმრთის არსებობის მტკიცებულებებს თავისთავად არ შეუძლია ადამიანის მიყვანა რწმენასთან ან სარწმუნოებასთან, მაგრამ ისინი საჭიროა ადამიანის იმაში დასარწმუნებლად, რომ რწმენა გონებას არ უპირისპირდება.