| Search query: განკუთნება, განკუთნვა Found in dictionaries: 3 ძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები) (3) - განკუთნება, განკუთნვა
- «განსაზღვრება», გამოყოფა; დაწესება, საკუთრად გახდომა: =„ქალაქები, რომელ გ ა ნ ი კ უ თ ნ ე ს ძეთა ეფრემისთა“ M, — „ქალაქნი, გა ნ ს ა ზ ღ ვ რ ე ბ უ ლ ნ ი ძეთა ეფრემისთანი“ G,; ისუ ნ.16,9; „და…
- განსაკუთრებულ-ი
- განცალკევებული: =„სულნი არიან საქმესა შინა მარტოდ გ ა ნ ს ა კ უ თ რ ე ბ უ ლ“ გრ. ნოს. კაც. აგებ, 214,21. See also: განკუთნება, განკუთნვა =აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“…
- კუთნვა
- See also: გამოკუთნვა, განკუთნება, განკუთნვა, განკუთნვილება, განსაკუთრებულ-ი, საკუთრება ◊ დაკრეფა: მოკუთნვა აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა…
|
to main page 
top of page