მარმარილო

აჰყვე კიბეებს - სადაც სფინქსი ქვებს ეფერება,

და შიშში გრძნობდე, რომ ახლოა ბედნიერება, -

ოჰ! რამდენია სიცოცხლეში ასეთი წამი!

სულში გენიით ატეხილი რეკავს ლერწამი,

და ვან-დეიკის ლანდებივით მწვანდება ღამე...

ოჰ! რამდენია, რამდენია ასეთი რამე!

აჰყვე ვარდისფერ საფეხურებს და აჰყვე ისე,

რომ შენს წინ სხივზე ლანდად იდგეს ყრმა დიონისე;

გრძნობდე, რომ ისევ უკვდავია თქვენი მსგავსება:

ერთნაირ სულში ერთნაირი მზის მოთავსება,

ერთგვარი სახე, ერთი ცეცხლი და სითამამე...

ოჰ! რამდენია, რამდენია ასეთი რამე!

აჰყვე ოცნებით მარმარილოს თლილ საფეხურებს,

სადაც ყოველ მხრით პრაქსიტელის თვალი გიყურებს, -

ცა სიყვარულის და სიცოცხლის ძვირფასი თასი.

და ყოფნა ასე, მოლანდება ასი ათასი,

რომ შენს გვირგვინზე წაშლილია შავი ნაპრალი...

ოჰ! რამდენია, რამდენია ამგვარად მთვრალი!